Louise Glück - sylwetka autora

Amerykańska poetka i eseistka, wyróżniona literacką Nagrodą Nobla w 2020 roku, jest jednym z najznakomitszych głosów w literaturze współczesnej. Na swoim koncie ma liczne prestiżowe nagrody amerykańskie, takie jak National Humanities Medal, Nagroda Pulitzera, National Book Award, National Book Critics Circle Award oraz Nagroda Bollingena. Jej twórczość, często określana jako autobiograficzna, jest ceniona za emocjonalną intensywność oraz umiejętność wykorzystania mitów, historii i natury do refleksji nad osobistymi doświadczeniami i współczesnym życiem.

Poetka pochodzi z Nowego Jorku, gdzie spędziła młodość na Long Island jako najstarsza z dwóch córek Daniela i Beatrice Glück. W młodości zmagała się z anoreksją i poddawała się psychoanalizie, co uniemożliwiło jej ukończenie studiów na Sarah Lawrence College i Uniwersytecie Columbia. Mimo tych wyzwań, zdołała rozwinąć kariery: pisarską oraz naukową, jako nauczycielka poezji.

Dzieła Glück poruszają tematy traumy, pożądania i natury, przyciągając uwagę dzięki szczerości opisów smutku i samotności. Specjaliści literatury podkreślają, jak twórczo łączy elementy autobiografii z klasycznym mitem. Po porzuceniu studiów, Glück pracowała jako sekretarka i w latach 60. wyszła za Charlesa Hertza Jr., z którym ostatecznie się rozstała. Jej debiutancki tomik „Firstborn” z 1968 roku spotkał się z pozytywną reakcją, choć chwilowo zawiesiła pisanie. Powróciła do niego po 1971 roku, ucząc w Goddard College, gdzie stworzyła „The House on Marshland” (1975), uznawany za kluczowe w jej dorobku.

W 1973 roku Glück oraz jej partner John Dranow powitali na świecie swoje pierwsze dziecko, a w 1977 roku wzięli ślub. Trzeci tom „Descending Figure” (1980) został dobrze przyjęty, mimo kontrowersji. Tego samego roku ogień zniszczył jej dom w Vermont, co zainspirowało ją do pracy nad uznaną książką „Triumf Achillesa” (1985). Krytycy uznali ten zbiór za dowód jej wybitności.

W 1984 roku podjęła pracę jako wykładowczyni filologii angielskiej w Williams College, a śmierć ojca zainspirowała jej kolejny tom „Ararat” (1990), pełen refleksji nad stratą. W uznanej pracy „The Wild Iris” (1992), która przyniosła jej Nagrodę Pulitzera, poetka uchwyciła dialog między naturą a duchowością.

Lata 90. przyniosły zarówno sukcesy, jak i osobiste wyzwania. Rozwód z Johnem Dranowem nie przeszkodził jej w intensywnej działalności twórczej. W 1994 roku wydała esej „Dowody i teorie: eseje o poezji”, następnie „Meadowlands” (1996), a później „Vita Nova” (1999) i „The Seven Ages” (2001).

Po wydarzeniach z 11 września 2001 roku opublikowała refleksyjny wiersz „Październik”, inspirowany mitologią grecką. Kolejne zbiory, takie jak „Averno” (2006), „A Village Life” (2009) i „Faithful and Virtuous Night” (2014), potwierdziły jej pozycję w literaturze. W 2012 roku wydany został retrospektywny zbiór „Poems: 1962-2012”, a jej eseje zebrane w „American Originality” ukazały się w 2017 roku.