Karol Olgierd Borchardt - sylwetka autora

Był synem Hilarego Borchardta, wojskowego lekarza carskiego, oraz Marii z Raczkiewiczów Borchardtowej, urzędniczki z pochodzenia litewskiego. Jako dziecko, po wyjeździe ojca na front, wyjechał wraz z matką do Paryża. Po powrocie do kraju w 1911 roku, zamieszkał w Wilnie, gdzie ukończył szkołę podstawową, a następnie Gimnazjum Humanistyczne im. Adama Mickiewicza. Mając 15 lat, dobrowolnie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie został ranny i odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1924 roku zdał maturę i kontynuował edukację na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W następnym roku rozpoczął naukę w Szkole Morskiej w Tczewie, którą ukończył w 1928 roku. 26 grudnia 1928 roku poślubił pilota Karolinę Iwaszkiewiczównę, z którą miał córkę Danutę. Jego kariera morska kontynuowana była na transatlantykach linii Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe SA (Gdynia America Line – GAL), gdzie awansował na kolejne stopnie oficerskie. W 1936 roku uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej, a dwa lata później rozpoczął pracę jako zastępca komendanta na żaglowcu szkolnym Dar Pomorza, w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni.

Wybuch II wojny światowej zastał go podczas rejsu na Darze Pomorza; następnie udał się do Sztokholmu i Szkocji na polecenie władz. Wrócił do GAL-u, gdzie pracował na przekształconych w transportowce statkach pasażerskich. Po awansie na starszego oficera MS Piłsudski, w listopadzie 1939 roku przeżył zatopienie statku, podczas którego doznał poważnych obrażeń głowy. Po rekonwalescencji pracował jako starszy oficer na MS Chrobry, który również został zbombardowany i zatopiony w 1940 roku podczas kampanii norweskiej, co przyczyniło się do powrotu urazu głowy, utrudniając dalszą pracę na morzu. Za bohaterstwo podczas ewakuacji Chrobrego otrzymał kolejny Krzyż Walecznych.

Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii, z uwagi na problemy zdrowotne uniemożliwiające służbę na morzu, zajął się pisaniem opowiadań marynistycznych, które w znaczący sposób wpłynęły na jego późniejszą twórczość. Mimo początkowych trudności ze snem, w latach 1942-1945 pracował w różnych instytucjach w Wielkiej Brytanii. Po wojnie zaangażował się w organizację polskiego gimnazjum i liceum morskiego w Landywood, a po odejściu ze szkoły, pracował w angielskiej linii żeglugowej. W 1949 roku wrócił do Polski na pokładzie MS Batory, jako starszy oficer. Rozdzielała go separacja z pozostawioną w Wielkiej Brytanii żoną, Karoliną, z którą formalnie pozostał w związku małżeńskim do końca życia.

W Polsce, z powodu stanu zdrowia, został uznany za niezdolnego do pływania, co skłoniło go do pracy dydaktycznej. Pracował w Państwowym Centrum Wychowania Morskiego, a potem uczył w Technikum Rybołówstwa Morskiego w Gdyni (1951-1954) oraz w Szkole Rybołówstwa Morskiego (1954-1968). Od 1968 roku wykładał w nowo powstałej Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni, aż do przejścia na emeryturę w listopadzie 1970 roku.

W Gdyni zamieszkał w mieszkaniu nazwanym przez niego „Siódmym niebem”, umiejscowionym na dachu przedwojennej willi na Kamiennej Górze. Upamiętniono go odtworzonym w Muzeum Obrony Wybrzeża gabinetem. Od 1958 roku publikował artykuły w czasopismach takich jak „Morze”, „Tygodnik Morski” i „Litery”. Jego książka "Znaczy Kapitan", opublikowana w 1960 roku, zyskała ogromną popularność, była wielokrotnie wznawiana i tłumaczona. Interesował się także plastyką, malarstwem akwarelowym i rzeźbą, a dodatkowo brał udział w programach telewizyjnych „Gawędy wilków morskich” i „Latający Holender”. Zmarł w 1986 roku i został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.