Gustave Flaubert - sylwetka autora

Achille-Cléophas Flaubert, główny lekarz szpitala miejskiego Hôtel-Dieu w Rouen, i jego żona Anne-Justine-Caroline Fleuriot byli rodzicami Gustave’a Flauberta. Miał on starszego brata Achille’a oraz młodszą siostrę Caroline. Już jako ośmiolatek Gustave zaczął pisać. Uczęszczał do liceum im. P. Corneille'a w Rouen, a podczas wakacji nad morzem w 1836 roku spotkał Élisę Schlesinger, swoją pierwszą miłość, która stała się inspiracją dla jego pisarskiej twórczości, zwłaszcza w "Szkole uczuć". Po uzyskaniu matury w 1840 roku, pod naciskiem ojca, rozpoczął studia prawnicze, które planował zignorować, co przerwały napady epileptyczne. Jego zdrowie było tajemnicą znaną jedynie najbliższym.

Pod koniec 1840 roku udał się w podróż po Pirenejach i Korsyce. Mimo dystansu do paryskiego życia, poznał tam wielu wartościowych ludzi, jak rzeźbiarz James Pradier, młody pisarz Maxime Du Camp oraz Wiktor Hugo. W 1846 roku, opuszczając Paryż i rezygnując z prawa, zdecydował się poświęcić pisarstwu, co umożliwiał mu spadek po ojcu zarządzany jednak przez matkę. Przeniósł się do Croisset i tam spędził resztę życia, z przerwami na wizyty w Paryżu i Anglii. W latach 1846-1855 związany był z poetką Louise Colet. Po tym okresie wybierał przyjaźnie platonczne, często w literackich kręgach, oraz korzystał z usług prostytutek.

Krytycznie odnosił się do rewolucji 1848 roku, co znalazło odzwierciedlenie w "Szkole uczuć". W 1847 roku, razem z Maxime Du Campem, odbył podróż po Bretanii i Normandii. Następne lata to kolejne podróże, m.in. na Bliski Wschód, gdzie odwiedzili Grecję, Lewant, Egipt, Turcję i Włochy, podczas których Flaubert zetknął się z chorobami wenerycznymi, z których nigdy się nie wyleczył. W 1858 roku odwiedził Tunis, gdzie zbierał materiały do powieści "Salambo".

Flaubert był znany z nieustannej pracy twórczej, charakteryzowanej dyscypliną i dbałością o szczegóły, często narzekając na jej trudności. Dzięki przyjaźniom z innymi pisarzami, jak Théophile Gautier, Charles Baudelaire czy Émile Zola, Flaubert był stałym bywalcem paryskich literackich salonów. Był też odznaczony Legią Honorową przez Napoleona III.

Po wojnie francusko-pruskiej (1870), której skutkiem było zajęcie jego domu przez wojska pruskie, oraz po śmierci matki w 1872 roku, Gustave znalazł się w trudnej sytuacji finansowej. Utrata przyjaciół w latach 1869–1876 dodatkowo go przygnębiała. W 1879 roku, w towarzystwie Guy de Maupassanta, spalił większość swojej korespondencji. Zmarł z powodu wylewu w 1880 roku, mając 58 lat. Został pochowany na cmentarzu w Rouen.

Jego literacki debiut to młodzieńcze utwory "Mémoires d’un fou" i "Novembre". Pierwsza dojrzała powieść Flauberta, "Madame Bovary", była oskarżana o niemoralność. "Salammbô" przedstawia dramatyczną historię Kartaginy, a "L'éducation sentimentale" opowiada o miłości na tle społeczeństwa francuskiego. Utwory takie jak "La Tentation de saint Antoine" oraz "Trois contes" ukazują różnorodność jego twórczości.

Pośmiertnie wydano niedokończoną satyrę "Bouvard et Pécuchet". Flaubert był również autorem dramatów, a jego podejście do pisarstwa koncentrowało się na doskonałości formy i obiektywizmie. Wśród jego biografów znaleźli się Élémir Bourges i Albert Thibaudet.