George Gordon Byron - sylwetka autora

Lord Byron, jeden z czołowych poetów i dramaturgów epoki romantyzmu, słynął ze skandalicznego życia pełnego miłosnych podbojów, podróży po Europie oraz licznych literackich znajomości, zwłaszcza z Percym Bysshem Shelleyem. W wieku zaledwie 24 lat Byron zasiadł w Izbie Lordów, gdzie aktywnie uczestniczył w debatach na temat problemów społecznych i kulturalnych, jak te dotyczące ludystów czy marmurów Elgina. Chociaż zyskał miano kluczowej postaci w literaturze romantycznej, Byron sam niechętnie przyjmował nowe prądy artystyczne, preferując tradycyjne wartości oświeceniowego klasycyzmu, inspirowane twórczością Alexandra Pope’a. W preambułach do swoich dramatów podkreślał natomiast wartość trzech jedności oraz ściśle określonych zasad rządzących tworzeniem poezji.

Koncepcja tzw. bohatera bajronicznego, często łączona z jego twórczością, w rzeczywistości dotyczy tylko wycinka jego dzieł i nie jest zgodna z prawdziwym charakterem autora. Jego najwybitniejszym dziełem literackim jest uznawany za arcydzieło XIX wieku poemat dygresyjno-heroikomiczny "Don Juan", który miał istotny wpływ na późniejsze pokolenia poetów. Byron urodził się w Londynie w arystokratycznej rodzinie, która popadła w finansowe problemy, a wychowany został przez matkę w szkockim Aberdeen. Mając 10 lat, na skutek śmierci swojego stryjecznego dziadka, odziedziczył tytuł szlachecki jako szósty baron Byron.

W latach 1805–1808 Byron kształcił się na Trinity College w Cambridge, gdzie po raz pierwszy doświadczył uczucia miłosnego, które znalazło odbicie w utworze "The Cornelian" (1807). W 1812 roku rozpoczął działalność w Izbie Lordów, wygłaszając tam swoją pierwszą przemowę. Życie londyńskiej śmietanki towarzyskiej znacząco wpłynęło na jego życie osobiste, zwłaszcza poprzez romans z Caroline Lamb i skomplikowaną relację z przyrodnią siostrą Augustą Leigh. W 1815 roku Byron, pod wpływem rodzinnego nacisku, ożenił się z Anną Isabellą Milbank, choć małżeństwo szybko okazało się nieudane.

Po separacji udał się do Genewy, gdzie nawiązał bliską przyjaźń z Percym Shelleyem i jego żoną Mary. W tym okresie związał się również z Claire Clairmont, przyrodnią siostrą Mary Shelley, z którą miał dziecko. Byron zaakceptował dziecko i wspierał je finansowo, mimo iż odrzucił pomysł małżeństwa z Clairmont. W 1816 roku odwiedził zamek Chillon, który zainspirował go do napisania "Więźnia Chillonu". Włochy stały się jego domem na kilka kolejnych lat, a tam powstały zarówno "Don Juan", jak i "Żale Tassa".

Byron wyjechał do Grecji w 1823 roku, angażując się w walkę o grecką niepodległość. Przeznaczył znaczną część swojego majątku na wyposażenie floty greckiej. Niestety, jeszcze przed zrealizowaniem planów militarnych, Byron zachorował i zmarł 19 kwietnia 1824 roku. Po jego śmierci Grecy opłakiwali go jako bohatera. Odmówiono mu pochówku w Westminster Abbey, jego ciało spoczęło na cmentarzu w Hucknall, a jego serce zostało pochowane w Missolungi. Pomimo że Byron nie doczekał się miejsca w Opactwie Westminsterskim za życia, w 1969 roku umieszczono tam kopię płyty nagrobnej, dar od króla Grecji.