George Eliot - sylwetka autora

Autorka uznawana za jedną z czołowych figurek literatury epoki wiktoriańskiej pochodziła z Anglii. Sławę zdobyła dzięki siedmiu powieściom charakteryzującym się głęboką psychologiczną wnikliwością i realizmem, osadzonym głównie w prowincjonalnej Anglii. Oprócz prozy tworzyła również poezję oraz inne formy literackie. Jak pokazuje słownik Oxford English Dictionary, jest najczęściej cytowaną kobietą-pisarką, a jej dzieła dostarczyły licznych przykładów dla zastosowania angielskich słów. W 2015 roku krytycy BBC umieścili jej powieść „Middlemarch” na szczycie rankingu 100 najlepszych brytyjskich powieści w historii.

Pochodząc z rodziny o głęboko zakorzenionych protestanckich wartościach, spędziła dzieciństwo na prowincji. Krajobrazy Warwickshire były areną dla wydarzeń w jej powieściach opisujących prowincjonalne życie. Była piątym dzieckiem Roberta Evansa, zarządcy majątku Arbury Hall, człowieka uczciwego, który stał się pierwowzorem postaci Kaleba Gartha z „Middlemarch”. Po śmierci matki przejęła obowiązki domowe. Jej najbliższą więź łączyła ją z bratem Izaakiem, którego postać odzwierciedliła w „Młynie nad Flossą”. Swoją edukację rozpoczęła w młodym wieku, a w miarę jak dorastała, zdobywała umiejętności językowe, w tym z francuskiego, niemieckiego, włoskiego, greckiego i łaciny.

W 1841 roku, po przeprowadzce do Coventry z ojcem, zgłębiała głównie filozoficzne i teologiczne zagadnienia. Tam poznała Charlesa Braya, intelektualistę, którego poglądy wpłynęły na nią, co prowadziło do konfliktów z rodziną z powodu jej rosnącego religijnego sceptycyzmu. W końcu utraciła wiarę, stając się przez resztę życia agnostyczką i zwolenniczką racjonalizmu oraz pozytywizmu. Po śmierci ojca, wyruszyła do Szwajcarii, a potem przeniosła się do Londynu, gdzie pracowała dla Westminster Review, wchodząc w kontakt z najwybitniejszymi postaciami intelektualnymi takimi jak Karol Dickens czy Thomas Carlyle.

W 1851 roku związała się z George’em Henrym Lewesem, krytykiem i pisarzem. Ich decyzja o wspólnym zamieszkaniu mimo skandalu i presji społecznej była dla niej przełomowym momentem. Lewes, choć nieformalnie, stał się jej stałym wsparciem, zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym. Zdecydowała się wtedy pisać pod męskim pseudonimem „George Eliot”, aby jej dzieła były traktowane poważnie, a życie osobiste oddzielone od twórczości. Pod tym pseudonimem zdobyła nie tylko uznanie krytyków, ale i znaczące wynagrodzenia.

Po śmierci Lewesa głęboką stratę powetowała sobie związkiem z bankierem Johnem Walterem Crossem, który po pewnym czasie przekształcił się w legalne małżeństwo w 1880 roku. Mimo uznania jej twórczości, odmówiono jej pochówku w Opactwie Westminster, co było sprzeczne z aprobatą, jaką darzyła ją nawet królowa Wiktoria.