Fred Hoyle - sylwetka autora

Brytyjski astronom, kosmolog, matematyk i astrofizyk teoretyczny Fred Hoyle studiował matematykę w Emmanuel College w Cambridge. W latach 1945-1958 wykładał matematykę na Uniwersytecie w Cambridge, by później, w latach 1958–1972, pełnić funkcję profesora na tej samej uczelni. Od 1969 do 1972 roku piastował stanowisko profesora astronomii w Królewskim Instytucie Astronomicznym. Od 1971 do 1973 roku był prezesem Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego. Był również częścią zespołów w obserwatoriach na Mount Wilson i Palomar w latach 1957-1962 oraz wizytującym profesorem astronomii w California Institute of Technology w latach 1953-1956. W latach 1972-1978 pełnił funkcję profesora na katedrze Andrew D. White'a na Uniwersytecie Cornell.

Fred Hoyle był cenionym laureatem licznych nagród i aktywnym członkiem różnych towarzystw. W 1957 roku przyjęto go do Towarzystwa Królewskiego, a w 1973 został uznany za honorowego członka St. John's College w Cambridge. W 1968 roku zdobył Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego oraz nagrodę Kalinga Narodów Zjednoczonych, a w 1970 Złoty Medal Bruce'a Towarzystwa Astronomicznego Pacyfiku. W 1971 przyznano mu nagrodę Henry Norris Russell Lectureship przez Amerykańskie Towarzystwo Astronomiczne, a w 1974 uzyskał Królewski Medal Towarzystwa Królewskiego. W 1972 roku nadano mu tytuł szlachecki.

Był autorem licznych prac naukowych na temat struktury i ewolucji gwiazd oraz międzygwiezdnej materii. Wraz z H. Bondim stworzył teorię ciągłej kreacji materii we Wszechświecie oraz zajmował się teorią akrecji międzygwiazdowej materii przez gwiazdy. Współpracując z Thomasem Goldem, opracował podstawy teoretyczne modelu stanu stacjonarnego (Steady State theory) w 1948 roku. Razem z Williamem Fowlerem oraz Geoffreyem i Margaret Burbridge'ami prowadził pionierskie badania nad powstawaniem pierwiastków ciężkich w procesach jądrowych we wnętrzach gwiazd. W 1960 roku opublikował hipotezę dotyczącą formowania się Słońca i planet z zimnego obłoku materii w jednym procesie. Hoyle był również zwolennikiem kontrowersyjnej teorii panspermii, sugerującej, że życie na Ziemi ma pozaziemskie pochodzenie.

Znany z popularyzacji nauki, Fred Hoyle napisał wiele cenionych książek z zakresu astronomii i astrofizyki, jak również powieści science fiction. Jego autobiografia także cieszyła się uznaniem. W 1981 roku wywołał kontrowersje, stanowczo odrzucając teorię ewolucji chemicznej i wspierając teorię panspermii. Krytykował przypadkowość powstania życia, używając obrazowych porównań, takich jak trąba powietrzna na złomowisku składająca Boeinga 747 czy małpy piszące dzieła Szekspira na maszynach, argumentując w ten sposób przeciwko przypadkowemu powstaniu złożonej materii żywej.

Do jego najsłynniejszych książek należą: „Man in the Universe” (1966), „Disease From Space” (1979, współautorstwo z N.C. Wickramasinghe), „The Intelligent Universe” (1983), „Czarna chmura” („Black Cloud”, Kraków 1981), „Katastrofy kosmiczne i narodziny religii” („Origin of the Universe and the Origin of Religion”, Warszawa 1999), „Matematyka ewolucji” („Mathematics of Evolution”, Warszawa 2003) i „Mój dom kędy wieją wiatry: stronice z życia kosmologa” („Home is Where the Wind Blows”, Warszawa 2001).