Życie to za mało. Reportaże o stracie i poszukiwaniu nadziei

Najważniejsze reportaże Izy Michalewicz, finalistki Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego

W roku 2005, wielu Polaków zdecydowało się na emigrację do Irlandii z nadzieją na lepsze życie, jednak rzeczywistość często okazywała się odmienna, pełna poczucia wyobcowania. W tym czasie tematyka spektrum autyzmu była wciąż mało znana, co zmuszało rodziców do samotnego radzenia sobie z problemami i niezrozumieniem otoczenia.

Przenosząc się do roku 2022, historia Katarzyny, chirurżki plastycznej, pokazuje, jak oskarżenie o śmierć pacjentki wpłynęło na jej życie zawodowe, choć została finalnie oczyszczona z zarzutów. Mimo powrotu do normalności, straconych lat nikt nie zwróci. Natomiast Basia i Marta musiały stawić czoła trudnościom związanym z ujawnieniem traumatycznych przeżyć z dzieciństwa, które miały miejsce podczas ich działalności w zespole Tęcza, mimo iż niektórzy wciąż je obwiniają.

W książce Życie to za mało Iza Michalewicz ukazuje współczesną Polskę, relacjonując prawdziwe historie ludzi, których życie wystawiło na ciężkie próby. Reportaże te, tworzone przez nagradzaną autorkę, są próbą zrozumienia i oswojenia trudnej rzeczywistości, na którą Michalewicz nie chce się zgodzić.

Mariusz Szczygieł wspomina, że Iza Michalewicz, jako prawdziwa reporterka, reaguje z ogromnym entuzjazmem na ciekawe tematy, co przejawia się w jej postawie i zachowaniu. Jest znana z emocjonalnego zaangażowania w swoje prace, pod warunkiem, że opisywane zagadnienia niosą ze sobą tajemniczość, przypominającą atmosferę dzieł Kafki.