Żony opozycjonistów

„Czy Pani mąż jest szewcem?” – pytały sąsiadki Annę Komorowską. Tajemnicze odgłosy, które dochodziły z jej mieszkania, były efektem nocnej działalności Bronisława. W ich niewielkim lokum, Bronisław z poświęceniem drukował nielegalne gazety. W tym samym czasie Jan Józef Lipski wielokrotnie trafiał w ręce bezpieki, co sprawiło, że jego żona Maria przygotowała specjalny „więzienny” worek z najpotrzebniejszymi rzeczami. Z kolei Lech Wałęsa, gdy ubecy pierwszy raz przyszli po niego, zdjął swoje najcenniejsze rzeczy – obrączkę i zegarek – mówiąc żonie Danucie, aby, jeśli zajdzie taka potrzeba, je sprzedała.

Kobiety związane z opozycją w PRL widziały tę rzeczywistość zupełnie inaczej niż ich mężowie, którzy często byli na pierwszej linii. Każdego dnia prowadziły własną walkę o zachowanie pozorów normalności w swoich domach, co często było ogromnym wyzwaniem. W zmyślonej kuchni, zamiast mięsa, ukrywały dokumenty podziemia. W sekretnych skrytkach nie trzymały szczotek, lecz sztandary gotowe na nielegalne demonstracje. Podczas gdy ich znajome chodziły na spotkania przy kawie, one uczestniczyły w wiecach. Tamte pomyśliwały o najnowszych szpilkach, a one wybierały wygodne buty na wypadek konieczności szybkiej ucieczki. Zamiast chwalić się nowymi torebkami, dumne były z podziemnych nagrań utworów Kaczmarskiego.

Książka ukazuje dziesięć niezwykłych i silnych kobiet, które można uznać za drugoplanowe bohaterki najnowszej historii Polski. Ich obecność w historii sprawiła, że losy kraju mogłyby potoczyć się zupełnie inaczej. To dzieło jest napisane z lekkością i czyta się je jak połączenie romansu, thrillera politycznego i powieści sensacyjnej. Porusza, zaskakuje i bawi, jednocześnie ukazując codzienność PRL-u z barwą scen rodem z filmów Barei. Przede wszystkim jest to wspaniały portret niepokornych Polek, które przetrwały te trudne czasy z odwagą i determinacją.