Zdrajcy, donosiciele i konfidenci w okupowanej Polsce 1939-1945

Od początku okupacji niemieckiej celem było ustanowienie skutecznej administracji na zajętych terenach Polski oraz ich intensywna eksploatacja gospodarcza, jednocześnie dążono do całkowitego podporządkowania sobie Polaków i zniszczenia ich ducha oporu. Realizując te założenia, Niemcy szybko wdrożyli politykę brutalnego terroru. Już od września 1939 roku, posiłkując się wcześniej sporządzonymi listami proskrypcyjnymi, przystąpili do eksterminacji liderów ruchów niepodległościowych, powstańców ze Śląska i Wielkopolski oraz przedstawicieli inteligencji, co znalazło kontynuację w tzw. Akcji A-B. Na równi z tym elementem polityki represji, okupantów charakteryzował rozbudowany system bezpieczeństwa, w skład którego wchodziły różne formacje policyjne, przede wszystkim Gestapo, tajna policja polityczna. Niemcy byli świadomi, jak silny opór mogą stawiać Polacy, zarówno pasywny, jak i aktywny, organizując podziemne struktury. Dlatego jednym z kluczowych narzędzi ich polityki było zbudowanie szerokiej sieci informatorów i kolaborantów, mających na celu zdobywanie informacji i tłumienie wszelkich dążeń niepodległościowych poprzez zdradę wewnętrzną.