Z ciszy

Żalin to miejsce, które stanowi metaforę ludzkiego życia, pełną kontrastów i paradoksów. Na pierwszy rzut oka wydaje się niezmienne i trwałe, ale pod powierzchnią ujawnia swe ulotne i efemeryczne oblicze. Rzeczywistość Żalina zdaje się być materialna, a jednocześnie niematerialna, jakby istniała na granicy jawy i snu. To przestrzeń niedokończonych marzeń, gdzie rzeczy są niekompletne - róże wydają się pozbawione rumieńców, komin nie wydziela dymu, a chałupy stoją puste. Mieszkańcy, jeśli są, nie uśmiechają się, a okna pozbawione są szyb, jakby nie były potrzebne. W środku tego wszystkiego stoi koślawa kapliczka z Chrystusem, przywiązanym drutem do krzyża przez parafian. On cierpi w sposób ludzki, dodając do tego miejsca element cierpienia i refleksji nad ludzkim losem.