Wyspa zaginionych drzew

Nominowana do nagród takich jak The Costa Novel Award, The Women's Prize for Fiction oraz RSL Ondaatje Prize, książka ta jest porywającą opowieścią o poszukiwaniu tożsamości, poczuciu przynależności oraz uzdrawiającej mocy przyrody w przezwyciężaniu traum. Ada Kazantzakis, szesnastoletnia Londynka, nie zna swoich rodzinnych korzeni. Choć wychowała się w Anglii, nie jest zaznajomiona ani z grecką, ani z turecką kulturą, co staje się szczególnie bolesne po śmierci jej matki, gdy z trudem odnajduje się w szkolnym środowisku. Niezdając sobie sprawy, jak istotna jest historia jej rodziców, nieświadomie zaczyna odkrywać korzenie, które sięgają cypryjskiej wyspy — miejsca, gdzie zderzają się trzy kontynenty. To właśnie tam, na tle burzliwych czasów wojny domowej, młody Grek Kostas zakochał się w Turczynce Defne. Ich zakazana miłość kwitła w cieniu, a jedynym świadkiem była figowa figa. Dekady później, to samo drzewo figowe rośnie w londyńskim ogrodzie Kostasa, przynosząc Adzie odpowiedzi na pytania o swoją rodzinę i przeszłość.

Elif Shafak odważnie prowadzi narrację z perspektywy wielu głosów, nie tylko ludzkich. Pragnie zwrócić uwagę na tych, którzy są zazwyczaj pomijani i niezauważani, i choć pragnienie to obejmuje wszystko, co nieludzkie, nie umniejsza wartości samego człowieka. Książka prowadzi czytelników przez różnorodne przestrzenie i czasy, poruszając kluczowe i aktualne tematy społeczne.

Według Małgorzaty Lebdy, powieść doskonale rezonuje z empatią wobec wykluczonych i zapomnianych, w stylu charakterystycznym dla Shafak. Robert Macfarlane dodaje, że książka na pewno poruszy szerokie grono czytelników na całym świecie, tak jak poruszyła jego samego. Z kolei Colum McCann podkreśla, że Shafak potrafi stworzyć dla nas nowy dom z samych słów.