Wspomnienia z nieistnienia

Rebecca Solnit, znana amerykańska eseistka, autorka znakomitej książki "Mężczyźni objaśniają mi świat", w tej publikacji wraca myślami do lat 80. i swojego dorastania w San Francisco. Wspomina ten czas jako pełen zarówno ciekawości i pasji do życia, jak i lęku związanego z brakiem miejsca dla niej w świecie oraz zagrożeniem ciągłą przemocą. Opisuje trudną drogę kształtowania się jako kobieta i niezależna intelektualistka. Tytułowe "nieistnienie" obejmuje wiele znaczeń. To liryczna refleksja nad potencjałem młodości i utratą dawnych tożsamości, gdy z czasem stajemy się kimś innym. To także gniewny apel o przywrócenie kobietom kontroli nad ich ciałami, oddanie im głosu i szacunku, a także walka o ich prawo do życia wolnego od strachu. Książka jest pełnym pasji manifestem o roli kobiet w języku, historii, kulturze i przestrzeni publicznej.

Solnit odkrywa korzenie swojej twórczości, znajdując inspirację przy biurku, które dostała od przyjaciółki, będącej ofiarą przemocy. To właśnie to miejsce pomogło jej odnaleźć swój własny głos. Opowiada również o własnych metodach przetrwania w nieprzyjaznym środowisku: nauczyła się znikać z widoku, unikać niechcianych interakcji i dystansować się, by uniknąć zawłaszczania jej przestrzeni przez innych. To sztuka "nieistnienia", będąca mechanizmem obronnym w obliczu ciągłego zagrożenia.

Ta osobista narracja kryje w sobie mocne przesłanie polityczne, stając się ważnym głosem w debacie o prawach kobiet i ich miejscu w społeczeństwie.