Wołanie umarłych

Zamilkli na wieki, lecz wciąż szeptają.
Domagają się prawdy i sprawiedliwości.
Lecz nikt nie potrafi zrozumieć.
Nikt nie chce usłyszeć.

W meandrach tajemnic i wspomnień innych
Żyła zasada, stara jak świat.
Tylko moja prawda ma znaczenie,
A to co ja chcę, musi pozostać niewidoczne.

Bolesna przeszłość ukryta w cieniu Babiej Góry
Przykryta zimowym, białym puchem, tak szczelnie,
Aby nikt jej nie szukał.

Nieustępliwy detektyw Krzyż próbował zejść ze sceny, aby przez swoje drążenie w mrocznych sekretach ludzi, którzy nie boją się sięgnąć po najbardziej dotkliwe środki, nie zaszkodzić własnej córeczce.

Jednak długo nie wytrzymał.
Ciekawość wzięła górę i już za chwilę zagłębiał się w świecie, od którego próbował się odciąć. Ucierpiała na tym po raz kolejny jego facjata, bo o reputacji nie mogło być nawet mowy.

30 letnia tajemnica domagała się ujawnienia.
Jednak hermetyczne środowisko starszych ludzi nie ułatwiało sprawy.

Autor zabiera nas wgłąb ludzkiej psychiki, a w zasadzie to jeszcze dalej. Nie boi się wyjść poza schematy i wyciąga na stół karty. Oczywiście nie byle jakie. Ezoteryka, trup, zaginięcie, lichwa i do tego detektyw Krzyż to jest dopiero mieszanka wybuchowa.

Wołanie umarłych to 3 część przygód detektywa Norberta Krzyża. Michał Zgajewski tak skomponował tę serię, że możemy ją czytać bez konieczności znajomości poprzednich książek. I o ile w pierwszej poznanej historii postać Krzyża irytowała mnie najbardziej, to tutaj zdecydowanie widać jego ogładę, a kunszt autora poszybował wysoko👏💪