Władysław Bartoszewski. Pisma wybrane 1942-1957

Władysław Bartoszewski to postać niezwykle wielowymiarowa i wyjątkowa. Był więźniem brutalnych systemów nazistowskiego i komunistycznego, konspiratorem oraz powstańcem, a jednocześnie utalentowanym bibliografem i kronikarzem, dziennikarzem i uznanym historykiem. Jako opozycjonista i państwowiec, zjednoczył podejście chrześcijańskie z humanistycznym, stając się wzorem i autorytetem dla wielu.

Chociaż chciałoby się użyć wyrażeń, jak "życiorys nie do popsucia" czy podziwiać długie i owocne życie, które już przypisywano innym wielkim osobom w historii, to w przypadku Bartoszewskiego musimy sięgnąć po nowe słowa. Jego biografia łączy wiele wątków i mediów, tworząc spójną opowieść. Jego życie sprawiło, że został uznany za "budowniczego mostów" w trudnym procesie pojednania polsko-niemieckiego oraz dialogu polsko-żydowskiego. Jego umiejętność łączenia ludzi została doceniona podczas obchodów 50. rocznicy zakończenia drugiej wojny światowej oraz 60. rocznicy wyzwolenia Auschwitz, gdzie był ważnym mówcą.

Już w 1986 roku prof. Hans Maier przewidział, że Bartoszewski odegra kluczową rolę w procesie polsko-niemieckiego pojednania, podkreślając jego znaczenie jako autorytetu i wzorca do naśladowania. Jego publikacje, świadectwa i analizy historyczne są niezwykle ważne, ponieważ Bartoszewski nie tylko był naocznym świadkiem wielu wydarzeń, ale również wybitnym dokumentalistą i historykiem.

Dorzucił do historii wiele istotnych prac, które można odnaleźć w jego bogatej bibliografii, obejmującej ponad 1200 pozycji. Książki takie jak "Warszawski pierścień śmierci 1939-1944" czy "Ten jest z ojczyzny mojej" stały się jego zobowiązaniem do dawania świadectwa oraz swego rodzaju moralnym zadośćuczynieniem. Bartoszewski pozostaje symbolem jedności jego osobistej biografii i publicznej działalności z tematyką swoich prac naukowych i literackich.