Wieki średnie

Marek Pacukiewicz w swojej "Poezji ruderalnej" eksploruje zapomniane i zdewastowane miejsca, wyciągając na powierzchnię ich ukryte piękno. Zwraca uwagę na cywilizacyjne odpadki, które istnieją na marginesie naszego codziennego życia. Odwiedza te zaniedbane obszary, szukając inspiracji w bramach, wysypiskach czy na zapleczach sklepów. Jego poezja prześlizguje się przez kapsle i zardzewiałe puszki wyrzucane za kioskami, płynąc jak rzeka słów do źródła, którego często nie możemy dostrzec przez złudne obrazy.

Te ciche modlitwy, odprawiane pośród śmieci i chaosu, ukazują krajobraz wypełniony odpadkami i niknącym światłem w dusznym smogu. Przewijają się przez nie kable, symboliczne otwarte żyły, w poszukiwaniu świętości wśród rozbitych symboli i pustki słów. Mimo to, pojawia się zaskakująca pewność wzniosłych deklaracji wiary. Jak możemy być tego tak pewni? Jest to industrialna (anty)sielanka, rozgrywająca się na tle ruin, gdzie wyrastają odpryski, pęknięcia i miejsca przeżarte rdzą, ukazując swoistą poezję na gruzach nowoczesności.