Wakacje pod morzem

Marta Bijan po raz kolejny sprawiła, że zaraz po przeczytaniu jej książki miałam ochotę zacząć ją od nowa. Zarówno jej muzyka, poezja, tomik grozy, jak i beletrystyka oraz thrillery młodzieżowe cechują się budowanym stopniowo napięciem i specyficznym rodzajem narracyjnego absurdu. To zabieg, który nie każdemu przypadnie do gustu - ale ja uwielbiam, gdy opowiedziana historia nagle zostaje postawiona na głowie.

„Wakacje pod morzem” czerpią inspiracje z takich tytułów jak Lśnienie czy To my, ale nie są ich kalką. Widać tu warsztat wyniesiony ze szkoły filmowej - narracja ma rytm i napięcie niczym w dobrze wyreżyserowanym kadrze. To najdłuższa jak dotąd książka Bijan, ale mimo większej objętości wciąż czyta się ją lekko i z zaangażowaniem.

Główna bohaterka, Leo, na początku może wydawać się wyjątkowo antypatyczna. Wielu czytelników może mieć problem z jej oschłością i zgryźliwością, ale w finale fabularnym dostajemy tak mocne uzasadnienie, że nawet te rysy charakteru zaczynamy traktować ze zrozumieniem. Bijan znów stawia na introwertyczne narratorki – złożone, ciche, często trudne do jednoznacznej oceny.

Najbardziej ucieszyło mnie jednak to, że uniwersa tworzą osobisty mikroświat autorki, który powoli się rozrasta i zacieśnia relacje między tekstami...Pojawia się wzmianka o Fio i Melodii, dobrze znanych z wcześniejszych książek, a także o szkockich zamkach, które – jak się domyślam – czekają na mnie w Nocnych godzinach, kolejnej lekturze z mojej jesiennej listy.

Wakacje pod morzem nie straszą wprost. To raczej cichy niepokój, który wślizguje się między zdania, podszeptuje, przypomina o kruchości pamięci, granicy między fantazją a rzeczywistością. Jeśli lubicie nieoczywiste, filmowo pisane historie z melancholijnym napięciem - Bijan znowu trafi w punkt.

Wakacje pod morzem to kolejna książka autorki, która sprawiła, że nie do końca jestem pewna czy mi się podobała, czy nie.

Autorka ma bardzo specyficzny styl pisania i od dawna już wiem, że plot twistów można spodziewać się dopiero pod koniec. To sprawia, że przez 2/3 książki akcja toczy się bardzo powoli, co momentami nuży, ale chęć poznania zakończenia sprawia, że nie rzuca się książką o ścianę.

W tym wypadu naprawdę ciężko było tego nie zrobić, bo opis sprzątania pokoi był naprawdę mocno rozbudowany, a poza tym właściwie nic się nie działo. Rzucane są mimochodem jakieś niby wątki, tak aby na końcu historia się skleiła, ale właściwie bez nich też dałoby radę.

Jak zawsze bohaterowie przypadali mi do gustu, tak tym razem niestety na długo nie zapadną w mojej pamięci. Prędzej zapamiętam całą historię niż tę garstkę postaci, która była średnio wykreowana. Poza główną bohaterką, która w tej książce była największym chojrakiem i niestraszna jej była również mewa. Do tej pory się zastanawiam, do czego biła ta scena.

Zakończenie mocno przeciętne. Gdyby nie te pamiętniki mamy Leo, to nie wiem, czy dobrnęłabym do niego, bo było ono chaotyczne i rozpisane tak szybko, że nie wiem właściwie, po co w takim razie 2/3 tej książki. Można było spokojnie ją skrócić i nie byłaby przy okazji tak nużąca.

~„Wakacje pod morzem" oj jak długo wyczekiwałam tej premiery!! Od początku wiedziałam, że ją przeczytam i tak sie stało. Niestety totalnie nie sprostała moim nadzwyczajnym oczekiwaniom i lekko się na niej zawiodłam.

Przed przeczytaniem jej nadrobiłam każdą inną młodzieżową książkę Marty Bijan oraz jej książkę z Movy - Melodie mgieł dziennych. Omfg jaka melodia była dobra w porównaniu do młodzieżowej Marty (dlatego ogromnie czekam na jej kolejną książkę w Movie). I te smaczki pozostawione w Wakacjach były cudownym rozwiązaniem. Cieszyłam sie za każdym razem gdy coś wyłapałam i zdecydowanie urozmaiciło mi to lekturę tej powieści.

Totalnie męczyłam się czytając ją. To nie jest przyjemna książka, którą czyta się by się rozluźnić. Wiedziałam o tym bardzi dobrze i nawet liczyłam na to, a jednak nie mogłam się zaangażować w fabułe i wciągnąć. Wracałam do niej lekko z przymusu, a nie z chęci poznania rozwiązania, chociaż na końcu się to na szczęście zmieniło.

Nie jestem fanką tego jak opowiedziano nam historię mamy Leo. Jej przeszłość miała ogromny potencjał na inne opowiedzenie go, a sytuacja została rozwiązana w najprostszy sposób. Na szczęście końcówka wszystko uratowała.

Kocham to jak Marta buduje światy. Pełne absurdu, dziwności. Ta książka była wręcz obślizła i jakby pokryta wodorostami z kryształkami soli i piasku.

Wielu osobom nie podobała się akcja z windą i cała ta nadprzyrodzona otoczka ale to sprawiło, że ta książka się wyróżnia. Jedna rzecz związana z nią bardzo mi nie gra i totalnie nie rozumiem JAK to miało prawo się wydarzyć (i tu nie chodzi o tą nadprzyrodzoną funkcje)

Podsumowując, ta książka jest naprawdę dobra. Jednak mi w niej coś nie pasowało. Może to bohaterzy, których niezbyt polubiłam, a może to inne aspekty książki. Wiem, że wiele osób ją pokocha, chociaż i będzie ona zbierać hejterów.