W otchłani spokoju. Venom. Tom 3

Ta powieść okazała się dla mnie wyjątkowym doświadczeniem czytelniczym – z jednej strony mocno utkwiła mi w pamięci i momentami czytało się ją z dużą przyjemnością, z drugiej jednak miałam wrażenie, że spora część zdarzeń fabularnych wynika raczej z przypadku niż z przemyślanego planu autora. Wiele momentów sprawiało wrażenie sztucznie zestawionych, jakby poszczególne wątki nie zawsze miały naturalne uzasadnienie.
Najwięcej emocji – niestety często tych negatywnych – wzbudziła we mnie główna bohaterka. Vivian jest postacią pełną sprzeczności, co samo w sobie mogłoby być ciekawym zabiegiem, gdyby nie to, że chwilami wydawało się to po prostu niespójne i chaotyczne. Szczególnie drażniące były fragmenty zapisane kursywą, mające ukazać jej wewnętrzne monologi i przemyślenia po upływie czasu. Przykładowo – w jednej takiej refleksji Vivian stwierdza, że Venom to dobry człowiek, na którego nie zasłużyła, a zaledwie kilka stron później określa go jako bezwzględnego manipulatora, który zrujnował jej życie i sprowadził na dno. Tego rodzaju zmienne, wręcz skrajne oceny sprawiły, że w pewnym momencie przestałam próbować nadążać za jej tokiem rozumowania i po prostu poddałam się tej narracyjnej huśtawce. Sam pomysł na fabułę jest jednak bardzo intrygujący. Autor(ka) potrafi wywołać emocje – od zaskoczenia, przez wzruszenie, aż po irytację – co sprawia, że trudno przejść obok tej historii obojętnie. Szczególnie przypadł mi do gustu klimat wyścigów samochodowych, który nadaje opowieści dynamiki i pewnego rodzaju filmowego charakteru.
Książka ma zarówno swoje mocne, jak i słabe strony. Z jednej strony potrafi wciągnąć, zaskoczyć i wywołać silne emocje, z drugiej momentami irytuje chaosem w konstrukcji postaci i mało logicznym przebiegiem niektórych wydarzeń. Mimo to, czuję dużą ciekawość względem dalszych tomów serii i chętnie dowiem się, jakie będą dalsze losy Vivian i tytułowego Venoma.