W cieniu zakwitających dziewcząt. W poszukiwaniu straconego czasu. Tom 2

Istnieją książki, które trzeba znać, należące do nieprzemijającej klasyki literatury światowej. Bez wątpienia arcydziełem tego rodzaju jest "W cieniu zakwitających dziewcząt" autorstwa Marcela Prousta.

Ta powieść stanowi drugi tom monumentalnego cyklu Prousta "W poszukiwaniu straconego czasu". Seria uznawana jest za autobiograficzną i doskonale oddaje realia belle époque oraz specyfikę francuskiego mieszczaństwa tego okresu. Główny bohater, na progu życia młodzieńczego, zaczyna interesować się młodymi dziewczętami. Przez jego oczy odkrywamy świat paryskich salonów i parków oraz czar nadmorskich kurortów. Dotychczasowa muza narratora wydaje się go ignorować, ale na horyzoncie pojawia się piękna Albertyna. Jak rozwinie się ta znajomość?

Proza Prousta jest znacznie bardziej złożona niż mogłoby się wydawać. Charakterystyczny dla niej jest wysublimowany język, wspaniale oddany w tłumaczeniu, a także malarskość opisu. Proust nie tylko tworzy barwne, zmysłowe obrazy, ale również odnosi się do dzieł konkretnych artystów. W mistrzowski sposób ukazuje motywacje bohaterów i ich wewnętrzne przeżycia, dotykając psychologicznej introspekcji. Innowacyjna konstrukcja powieści polega na podziale na "czas utracony" i "czas odzyskany", a także uwzględnieniu etapów życia bohatera: dzieciństwa, dorosłości i starości. Interesujący jest także motyw liczby siedem (7 tomów, 7 pokoi).

Seria "W poszukiwaniu straconego czasu" liczy siedem tomów, a "W cieniu zakwitających dziewcząt" jest jej drugą częścią. Pierwszy tom ukazał się we Francji w 1913 roku, a w Polsce wydano go po raz pierwszy w 1937 roku. Dzieło Prousta trwale wpisało się w kanon literatury światowej i jest lekturą, której znajomość jest niemal obowiązkowa.

Marcel Proust, urodzony we Francji w 1871 roku, poza swoim głównym dziełem publikował w czasopismach i zajmował się tłumaczeniami. Wielu, zarówno współcześnie, jak i w przeszłości, uważało go za geniusza swoich czasów.