W cieniu kamienic

Ta psychologiczna powieść precyzyjnie ilustruje zdarzenia na granicy pomiędzy świadomością a snem, ukazując różnice i zbieżności między czasem obecnym, przyszłym i dawnym. Autor skrupulatnie bada umowność i przypadkowość ludzkich zachowań: postacie są jednocześnie prawdziwe i iluzoryczne, a wydarzenia oscylują między subtelnością i intensywną zmysłowością, będąc zawsze obleczone w atmosferę ulotności. Nawet najbardziej prozaiczne działania, jak zapalanie papierosa czy przyglądanie się opadającemu liściowi, prowokują istotne pytania o nasze rozumienie czasu i granice poznania, zarówno intelektualnego, jak i zmysłowego. Narracja stanowi mieszankę precyzyjnych obserwacji, niepewnych wyobrażeń oraz wątpliwych wspomnień. Struktura formalna jest inspirowana prozą eksperymentalną XX wieku, w tym powieściami strumienia świadomości i nouveau roman.