Uzasadnienie metafizyki moralności

Immanuel Kant (1724-1804) był znaczącym niemieckim filozofem, uznawanym za kluczową postać epoki Oświecenia oraz twórcą krytycyzmu w filozofii. Jego największe dzieła to te, które definiowały nurt krytyczny: "Krytyka czystego rozumu", "Krytyka praktycznego rozumu" oraz "Krytyka władzy sądzenia". Niewielka rozprawa zatytułowana "Uzasadnienie metafizyki moralności" również wpisuje się w ten nurt i jest postrzegana jako prostsze rozwinięcie tematów poruszonych w "Krytyce praktycznego rozumu". Kant w swoim wprowadzeniu podkreśla, iż korzystał z metody, którą uważa za najlepiej odpowiadającą, kiedy to chce się przechodzić od codziennego poznania do określenia jego najwyższej zasady, a następnie powrócić tą samą ścieżką, analizując zasady i ich źródła oraz stosując to, co się odkryje, w codziennym poznaniu.

Książka podzielona jest na trzy główne części. W pierwszym rozdziale Kant bada, jak przejść w zakresie moralności od powszechnego rozumienia do bardziej filozoficznego podejścia. Drugi rozdział omawia przemianę od popularnej filozofii moralnej do metafizyki moralności. W trzecim i ostatnim rozdziale autor opisuje, jak można przejść od metafizyki moralności do krytyki czystego praktycznego rozumu. Całość stanowi kompleksową analizę sposobów, w jakie możemy zrozumieć i wdrożyć zasady moralne w życiu codziennym.