Utracony dar słonej krwi

Alistair MacLeod, uznawany za czołowego kanadyjskiego prozaika XX wieku, w swoich dziełach maluje obraz życia rybaków i górników z Nowej Szkocji i Nowej Fundlandii. Jego proza, pełna subtelności, mądrości i ciepła, odkrywa przed nami świat, gdzie surowa i jednocześnie olśniewająca przyroda wpływa na życie ludzi twardych i zawziętych, lecz niepozbawionych romantycznych cech. Te same elementy, które fascynują polskich czytelników w powieściach Michaela Crummeya, odnajdujemy i tutaj: rodzinna bliskość, piękno codziennego zmagania się z losem oraz unikalny urok izolowanych osad rybackich.

Narracja MacLeoda przenosi nas do lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, kiedy to potomkowie irlandzkich i szkockich imigrantów na wschodnim wybrzeżu Kanady zaczynają dostrzegać rosnący rozdźwięk między tradycyjnym stylem życia a nowoczesnymi standardami. Część z nich, szukając lepszych perspektyw edukacyjnych i zawodowych, kieruje się do wielkich miast, podczas gdy inni z zaciekłością starają się chronić dawne zwyczaje i wartości.

„Utracony dar słonej krwi” ukazuje z jednej strony bogactwo oraz swobodę prostego życia, a z drugiej — stopniowo nasilający się smutek ludzi zmuszonych do przyjęcia zmian nieuchronnie przychodzących wraz z nowoczesnym światem, gdzie nie ma już miejsca na świętego Krzysztofa, który pomagał w podróżach. Fascynacja MacLeoda ustnymi przekazami i bogatym folklorem regionu w jego klasycznie skonstruowanej prozie pozwala na zatrzymanie w czasie obrazu dawnych wiosek i miasteczek, które były miejscem nadziei i tęsknot, jakie sprowadzili ze sobą europejscy osadnicy. Choć ten świat już przeminął, emocje i wewnętrzne konflikty jego bohaterów wciąż pozostają głęboko ludzkie i uniwersalne, nadając prozie MacLeoda wymiar poruszającej przypowieści o ponadczasowym wymiarze. Na kartach jego książek znajdziemy dowód na jego status jednego z doskonałych mistrzów światowej prozy.