Świadek wolności. Artykuły, wykłady i przemówienia z lat 1946-1958

Przemoc stała się zaciskiem wokół naszych szyj i powoli odbiera nam oddech. W świecie pozbawionym nadziei, przekraczającym granice narodowe, powstałym z braku zaufania, urazy, chciwości i nieustannej pogoni za władzą, człowiek jest zmuszony do życia chwilą obecną, gdyż samo pojęcie przyszłości wywołuje w nim obawę. Żyjemy w ten sposób, zanurzeni w abstrakcyjnych wartościach, zmęczeni i oszołomieni rosnącym tempem życia, które oddala nas od praw natury, utrudniając znalezienie wartości w prostych radościach dnia codziennego i mądrego wypoczynku.

Albert Camus, w swojej książce Kryzys człowieka, uchwycił te lęki w sposób niezwykle przenikliwy, jak na genialnego pisarza przystało. Jego przesłania były bezpośrednie, chociaż prowadzące do celu zawiłymi ścieżkami. Adam Michnik w Posłowiu do tej książki wyrażał niepokój z powodu wpływu, jaki Camus wywarł na jego rówieśników szukających drogi do życia w świecie, który był naznaczony dyktaturą, nie do zniesienia.

Albert Camus, urodzony 7 listopada 1913 roku w Algierii w rodzinie francuskiego robotnika, był jednym z najwybitniejszych pisarzy, dramaturgów i eseistów XX wieku oraz laureatem Nagrody Nobla w 1957 roku. Jego twórczość, obejmująca dzieła takie jak Człowiek zbuntowany, Kaligula, Nieporozumienie, Stan oblężenia i Dżuma, oraz działalność w ruchu oporu w czasie II wojny światowej, uczyniła go ważnym intelektualistą i humanistą tamtej epoki. Camus tragicznie zakończył swoje życie w wypadku samochodowym w styczniu 1960 roku, pozostawiając głęboki ślad w literaturze.