Świadek oskarżenia

Jest to kompilacja opowiadań Agathy Christie, ale jest to kompilacja, która będzie zaskakująca dla tych czytelników, którzy znają tylko współczesną, sławną Agathę Christie. Nie ma tu Herkulesa Poirota kręcącego wąsami, nie ma dobrze znanych motywów.<br> <br> Na początku swojej kariery Agatha Christie pisała więcej niż większość ludzi zdaje sobie sprawę, a te opowiadania obejmują niektóre z jej wczesnych dzieł, jak również epokę, w której powstały. Wydany w 1933 roku zbiór nie zalicza się do jej dojrzałej twórczości, ale jest w nim fascynacja i urok opowiadań oraz ich pisania. Wszystkie obracają się wokół śmierci, prawdziwej lub potencjalnej. Wszystkie mają zwroty akcji, często nieoczekiwane, czasem przewidywalne, ale zręcznie wymyślone, zaplanowane i złożone w całość.<br> <br> Prawie każde (jeśli nie wszystkie) opowiadanie ma w sobie przesądną lub mistyczną/duchową podpowiedź. Duchowość była bardzo popularna w tamtych czasach, z medium, przewodnikami duchowymi z romantycznych miejsc i innymi mistycznymi akcesoriami na czele. Ciekawą sprawą w tych historiach jest to, że podczas gdy większość pisarzy zdeklarowało swoje stanowisko na tak lub nie w zakresie mistycyzmu, Christie waha się z jednej strony na drugą. Być może nie miała silnie wyrobionej opinii w tej sprawie? A może po prostu była bardziej zainteresowana tym, co dostarczy dobrej historii.<br> <br> W każdym razie, jak większość zbiorów opowiadań, znajdujemy wewnątrz niezwykle zróżnicowany zestaw. Podobały mi się te opowiadania, w których źli ludzie sprawiali wrażenie, że dzieje się coś nadprzyrodzonego, podczas gdy moje odczucia co do opowiadań z być może rzeczywistymi elementami nadprzyrodzonymi były bardziej zróżnicowane. Myślę, że wynika to głównie z gatunku. Problem kryminałów, w których można ujrzeć elementy nadprzyrodzone jest to, że wszelkie zgadywanie właściwych rozwiązań zagadek, można uznać za bezsensowne. W końcu zawsze może być ten element nadprzyrodzony, który wychodzi ponad logiczne rozumowanie i na który zdecydowanie ciężej wpaść.<br> <br> Jeżeli te historie mają datę, a mają, to dlatego, że są teraz praktycznie historyczną fikcją, napisaną prawie 100 lat temu, osadzoną w świecie, który jest wielce niepodobny od świata, który mamy dzisiaj. A jednak w całej przepaści tych dziewięćdziesięciu lat pisanie jest tak samo eleganckie, historie tak samo ładnie pomyślane i entuzjazm autora przebija się, aby stworzyć najbardziej wciągającą kolekcję krótkich opowiadań, nawet dla kogoś takiego jak ja, który normalnie nie jest tak entuzjastycznie nastawiony do krótkich opowiadań.

Jest to kompilacja opowiadań Agathy Christie, ale jest to kompilacja, która będzie zaskakująca dla tych czytelników, którzy znają tylko współczesną, sławną Agathę Christie. Nie ma tu Herkulesa Poirota kręcącego wąsami, nie ma dobrze znanych motywów.<br> <br> Na początku swojej kariery Agatha Christie pisała więcej niż większość ludzi zdaje sobie sprawę, a te opowiadania obejmują niektóre z jej wczesnych dzieł, jak również epokę, w której powstały. Wydany w 1933 roku zbiór nie zalicza się do jej dojrzałej twórczości, ale jest w nim fascynacja i urok opowiadań oraz ich pisania. Wszystkie obracają się wokół śmierci, prawdziwej lub potencjalnej. Wszystkie mają zwroty akcji, często nieoczekiwane, czasem przewidywalne, ale zręcznie wymyślone, zaplanowane i złożone w całość.<br> <br> Prawie każde (jeśli nie wszystkie) opowiadanie ma w sobie przesądną lub mistyczną/duchową podpowiedź. Duchowość była bardzo popularna w tamtych czasach, z medium, przewodnikami duchowymi z romantycznych miejsc i innymi mistycznymi akcesoriami na czele. Ciekawą sprawą w tych historiach jest to, że podczas gdy większość pisarzy zdeklarowało swoje stanowisko na tak lub nie w zakresie mistycyzmu, Christie waha się z jednej strony na drugą. Być może nie miała silnie wyrobionej opinii w tej sprawie? A może po prostu była bardziej zainteresowana tym, co dostarczy dobrej historii.<br> <br> W każdym razie, jak większość zbiorów opowiadań, znajdujemy wewnątrz niezwykle zróżnicowany zestaw. Podobały mi się te opowiadania, w których źli ludzie sprawiali wrażenie, że dzieje się coś nadprzyrodzonego, podczas gdy moje odczucia co do opowiadań z być może rzeczywistymi elementami nadprzyrodzonymi były bardziej zróżnicowane. Myślę, że wynika to głównie z gatunku. Problem kryminałów, w których można ujrzeć elementy nadprzyrodzone jest to, że wszelkie zgadywanie właściwych rozwiązań zagadek, można uznać za bezsensowne. W końcu zawsze może być ten element nadprzyrodzony, który wychodzi ponad logiczne rozumowanie i na który zdecydowanie ciężej wpaść.<br> <br> Jeżeli te historie mają datę, a mają, to dlatego, że są teraz praktycznie historyczną fikcją, napisaną prawie 100 lat temu, osadzoną w świecie, który jest wielce niepodobny od świata, który mamy dzisiaj. A jednak w całej przepaści tych dziewięćdziesięciu lat pisanie jest tak samo eleganckie, historie tak samo ładnie pomyślane i entuzjazm autora przebija się, aby stworzyć najbardziej wciągającą kolekcję krótkich opowiadań, nawet dla kogoś takiego jak ja, który normalnie nie jest tak entuzjastycznie nastawiony do krótkich opowiadań.

"Świadek oskarżenia" to zbiór opowiadań o tematyce nadprzyrodzonej. Nietypowym było czytać taką książkę napisaną przez samą królową zbrodni. W pewnym momencie nawet zapomniałam, że to Agatha Christie. Owszem, w niektórych jej pełnometrażowych powieściach zjawiska nadprzyrodzone się zdarzają, ale tutaj jest to główny punkt niemal każdej historii.<br> Poza tym, że jestem fanką kryminałów i powieści detektywistycznych, lubię też dobre horrory. Jednak najczęściej oglądam filmy, a rzadko czytam książki grozy. W filmach najlepsze horrory to nie te krwawe i brutalne, ale te nadprzyrodzone, gdzie umysł każe ci się bać rzeczy, co do których jesteś pewien, że nie istnieją. Po obejrzeniu "The Babadook" Jennifera Kenta przez kilka tygodni nie mogłam patrzeć na sufit. Wiedziałam, że nie ma w nim nic dziwnego, ale sama możliwość, że coś może być, przyprawiała mnie o dreszcze. Albo "Kiedy gasną światłą" - po obejrzeniu tego nie da się chodzić po ciemku. Tak więc "Świadek oskarżenia" był dokładnie tym typem horroru, który lubię. Tutaj chciałabym wspomnieć o kilku historiach, które pozostawiły po sobie najsilniejsze wrażenia.<br> <br> "Ten czwarty" - bardzo ciekawa historia o rozdwojeniu jaźni.<br> <br> "Lampa" jest moim ulubionym opowiadaniem. Czytałam jedno opowiadanie dziennie tuż przed snem i po "Lampie" myślałam, że nie będę mógła zasnąć. Tak się złożyło, że był to bardzo wietrzny wieczór i wiatr hulał po wentylacji. Połączcie to z dziecięcymi kroczkami, które tak naprawdę nie istnieją, a strach jest niemal gwarantowany.<br> <br> "Radio" czuło się, że jest bardzo blisko tradycyjnej historii kryminalne, ale było też całkiem przerażające. Obiecałam sobie, że przez jakiś czas nie będę słuchała radia (łatwa sprawa, bo nie posiadam radia).<br> <br> "Świadek oskarżenia" ma świetny plot-twist. Jednak jest to jedyne opowiadanie, w którym nie doszukałam się żadnych zjawisk nadprzyrodzonych. Może mi umknęło, może w ogóle go nie było.<br> <br> "Tajemnica błękitnej wazy" była dość nudna, ale ostatnia strona, czyli rozwiązanie, bardzo satysfakcjonujące.<br> <br> "Dziwny przypadek sir Arthura Carmichaela" był najbardziej przewidywalny ze wszystkich.<br> <br> "SOS" było najbardziej zagmatwane. Zawsze mam problem z zapamiętywaniem imion i mimo, że Charlotte i Magdalen nie są do siebie w niczym podobne, nie byłam w stanie rozróżnić tych dwóch córek. I tak na koniec nie miałam pojęcia, co się dzieje.

"Świadek oskarżenia" to zbiór opowiadań o tematyce nadprzyrodzonej. Nietypowym było czytać taką książkę napisaną przez samą królową zbrodni. W pewnym momencie nawet zapomniałam, że to Agatha Christie. Owszem, w niektórych jej pełnometrażowych powieściach zjawiska nadprzyrodzone się zdarzają, ale tutaj jest to główny punkt niemal każdej historii.<br> Poza tym, że jestem fanką kryminałów i powieści detektywistycznych, lubię też dobre horrory. Jednak najczęściej oglądam filmy, a rzadko czytam książki grozy. W filmach najlepsze horrory to nie te krwawe i brutalne, ale te nadprzyrodzone, gdzie umysł każe ci się bać rzeczy, co do których jesteś pewien, że nie istnieją. Po obejrzeniu "The Babadook" Jennifera Kenta przez kilka tygodni nie mogłam patrzeć na sufit. Wiedziałam, że nie ma w nim nic dziwnego, ale sama możliwość, że coś może być, przyprawiała mnie o dreszcze. Albo "Kiedy gasną światłą" - po obejrzeniu tego nie da się chodzić po ciemku. Tak więc "Świadek oskarżenia" był dokładnie tym typem horroru, który lubię. Tutaj chciałabym wspomnieć o kilku historiach, które pozostawiły po sobie najsilniejsze wrażenia.<br> <br> "Ten czwarty" - bardzo ciekawa historia o rozdwojeniu jaźni.<br> <br> "Lampa" jest moim ulubionym opowiadaniem. Czytałam jedno opowiadanie dziennie tuż przed snem i po "Lampie" myślałam, że nie będę mógła zasnąć. Tak się złożyło, że był to bardzo wietrzny wieczór i wiatr hulał po wentylacji. Połączcie to z dziecięcymi kroczkami, które tak naprawdę nie istnieją, a strach jest niemal gwarantowany.<br> <br> "Radio" czuło się, że jest bardzo blisko tradycyjnej historii kryminalne, ale było też całkiem przerażające. Obiecałam sobie, że przez jakiś czas nie będę słuchała radia (łatwa sprawa, bo nie posiadam radia).<br> <br> "Świadek oskarżenia" ma świetny plot-twist. Jednak jest to jedyne opowiadanie, w którym nie doszukałam się żadnych zjawisk nadprzyrodzonych. Może mi umknęło, może w ogóle go nie było.<br> <br> "Tajemnica błękitnej wazy" była dość nudna, ale ostatnia strona, czyli rozwiązanie, bardzo satysfakcjonujące.<br> <br> "Dziwny przypadek sir Arthura Carmichaela" był najbardziej przewidywalny ze wszystkich.<br> <br> "SOS" było najbardziej zagmatwane. Zawsze mam problem z zapamiętywaniem imion i mimo, że Charlotte i Magdalen nie są do siebie w niczym podobne, nie byłam w stanie rozróżnić tych dwóch córek. I tak na koniec nie miałam pojęcia, co się dzieje.