Sto lat samotności

Gabriel Garcia Marquez miał zamiar stworzyć swoją pierwszą powieść, korzystając z opowieści, które poznał za sprawą swoich dziadków. Dowiedział się od nich o Macondo i losach rodu Buendia, na który ciężyło przeznaczenie związane z kazirodztwem. Była to rzeczywistość, gdzie zjawiska niesamowite stawały się codziennością, a coś zwykłego mogło być odbierane jako cud. To świat, w którym czas nie istniał, a wiele rzeczy nie miało jeszcze swoich nazw - świat, który Marquez znał od dzieciństwa. Dopiero po dwudziestu latach zdecydował się spisać te rodzinne historie, wplatając w nie bogactwo odniesień do Biblii, mitów, literatury oraz polityki. Powieść uzmysławia, że "plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi".