Sto dni bez słońca

„Sto dni bez słońca” to historia, która rozpoczyna się od zwyczajnej wymiany uniwersyteckiej, w którą angażuje się Lesław Srebroń. Jako wykładowca spędza semestr na uczelni na tajemniczych wyspach Finnegany, które są tak odległe i zapomniane, że nie pojawiają się na mapach. Dla tak zaangażowanego i ambitnego badacza jak Srebroń, to miejsce staje się kolejną inspiracją w jego dążeniu do uratowania zachodniej cywilizacji. Jego działania kierowane są twórczością polskiego pisarza fantastyki, Filipa Włócznika.

Jednakże, kiedy Srebroń stawia stopę na Finneganach, szybko uświadamia sobie, że rzeczywistość na wyspach daleka jest od pozorów. Granice między wyobraźnią a rzeczywistością zaczynają się zacierać, co prowokuje pytania o to, na ile nasze postrzeganie siebie jest prawdziwe, a na ile stanowi jedynie zbiór iluzji.

Wit Szostak w swojej najnowszej powieści serwuje dociekliwą satyrę na środowisko akademickie, krytykując zarówno pracowników uniwersytetów, system edukacyjny, jak i elementy polskiej fantastyki. Nie oszczędza także ironii wobec zwyczajów seksualnych na tych enigmatycznych wyspach. Równocześnie to opowieść o współczesnym Don Kichocie, pełnym marzeń, z których nie potrafi zrezygnować.

„Sto dni bez słońca” to mieszanka przenikliwego humoru, głębokiej melancholii i niebezpiecznej mądrości, która angażuje czytelnika w refleksję nad naturą rzeczywistości i jednostkowych aspiracji.