Sonety, ody, wiersze dla Marianny

Współczesna poezja rzadko odkrywa przed nami artystów, którzy, jak Andrzej Kopacki, śmiało podejmują się trójstopniowego wyzwania, jakim jest sonet, oda i wiersz wolny. Każda z tych form stanowi dla poety szczególne wyzwanie – sonet, ze swoją ustaloną strukturą, działa jako miara poetyckiej biegłości. Następnie pojawia się jeszcze trudniejsza próba: oda, nie byle jaka, bo asklepiadejska, wymagająca precyzji i umiejętności. Tę podróż kończy się elastycznością wierszy wolnych.

Kopacki nie widzi ograniczeń w rygorystycznych strukturach sonetów ani w eolskiej metryce ody. Dzięki biegłości, którą posiadł, potrafił te formy otworzyć, nadając im nowoczesny charakter. W jego twórczości odnajdziemy codzienne elementy językowe, fragmenty piosenek, a także postacie rodem z kultury masowej – sylfidy z parkietu czy gwiazdy rocka. Mimo tego pozornego chaosu, jego utwory zachowują elegancję i nawiązują do klasycystycznych mistrzów, którzy również eksperymentowali z formą.

W zgłębianiu tej poezji można doszukiwać się nawiązań do historii lub rozważać rytm, warto jednak uświadomić sobie, że to widowisko gestów i konwencji jest kunsztowną maską, za którą kryje się głęboki erotyzm i podróż słowa do słowa.