Socrealizm. Architektura polska 1949-1956

Socrealizm, znany również jako realizm socjalistyczny, to nurt artystyczny, który zrodził się w Związku Radzieckim w latach 30. XX wieku, a po drugiej wojnie światowej został narzucony krajom podległym wpływom ZSRR. Jego celem było polityczne kształtowanie społeczeństw poprzez szerzenie ideologii komunistycznej. W Polsce realizm socjalistyczny został wprowadzony w 1949 roku i miał za zadanie objąć wszystkie formy działalności artystycznej, w tym literaturę, muzykę, film, teatr oraz sztuki plastyczne.

Jednym z najważniejszych obszarów, na które wpłynął socrealizm, była architektura, jako że kształtowała ona codzienną przestrzeń życiową obywateli. Władze PRL-u oczekiwały od architektów projektów na dużą skalę, które obejmowały całe dzielnice, osiedla mieszkaniowe oraz budynki użyteczności publicznej. Architektura ta miała być zgodna z propagandowym sloganem „socjalistyczna w treści, narodowa w formie”, jednak precyzyjne zdefiniowanie tych pojęć dla wielu pozostawało niejasne. Choć socrealizm trwał zaledwie około sześciu lat, odcisnął wyraźne piętno na krajobrazie polskich miast.

Książka, którą prezentujemy, oferuje przejrzyste i zwięzłe omówienie powstawania doktryny socrealizmu oraz jej implementacji w Polsce. Charakteryzuje kluczowe formy stosowane w tamtym okresie i maluje szeroką panoramę architektury tych czasów, koncentrując się na wybranych budowlach. Opisuje zarówno struktury miejskie, jak i te charakterystyczne dla mniejszych miejscowości, które najlepiej oddają istotę stylu socrealistycznego.