Słucham i uczę się mówić. Wyrażenia dźwiękonaślad.

Pod koniec pierwszego roku życia dzieci zaczynają używać wykrzyknień i wyrażeń dźwiękonaśladowczych, które odgrywają kluczową rolę w rozwijaniu ich umiejętności komunikacyjnych. Przez kolejne dwa lata, dla wielu maluchów, pozostają one podstawowym sposobem przekazywania myśli i emocji. Onomatopeje stają się naturalnym narzędziem, dzięki któremu dzieci ćwiczą swoje zdolności komunikacyjne oraz artykulacyjne. Są one zbudowane głównie z otwartych sylab, co ułatwia ich wypowiadanie, jednocześnie umożliwiając praktykę wymowy nawet trudnych spółgłosek w przyjaznym kontekście.

Wyrażenia te nie ograniczają się jedynie do nazywania zwierząt, ale obejmują również przedmioty oraz zjawiska z otoczenia dziecka, pełniąc funkcję nie tylko rzeczowników, ale i czasowników, przymiotników czy przysłówków. W ten sposób dzieci budują swoje językowe umiejętności, co pozwala im lepiej opisywać otaczający świat. Dla dzieci z opóźnionym rozwojem mowy czy problemami komunikacyjnymi, opanowanie tych wyrażeń jest szczególnie istotne, ponieważ daje im poczucie skutecznej komunikacji.

Zaleca się, aby ćwiczenia z używaniem wyrażeń dźwiękonaśladowczych odbywały się codziennie przez 6 minut, najlepiej podzielone na dwie krótsze sesje. Kluczowe jest, aby dziecko używało słuchawek, co znajduje swoje uzasadnienie w badaniach klinicznych. Słuchanie odbywające się w izolacji od zewnętrznych dźwięków pozwala na skoncentrowaną stymulację analizatora słuchu.

Książeczka ta jest doskonałym narzędziem pomocy dla dzieci dwujęzycznych, niedosłyszących, z problemami w rozwoju mowy, wadami wymowy czy zaburzeniami komunikacji językowej. Również dzieci z afazją, alalią, oraz zaburzeniami rozwojowymi i genetycznymi mogą na niej skorzystać. Praca z wyrażeniami dźwiękonaśladowczymi poprawia koncentrację i skupienie dziecka, będąc jednocześnie drugim etapem w nauce czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną.