Skarpa

Oczekuję telefonu już od dwóch tygodni i tracę cierpliwość. Zamiast zwykłego „Cześć, jak leci?”, powinna spytać: „Jak się ma nasza kochana pani dyrektor?”. Skórzane spodnie opinają pięćdziesięcioletnią sylwetkę, a czerwone szpilki stukają z determinacją. Nieustannie wskazuje palcem: ty, ty i ty! Niewykonane zadania, błędy, brak przecinków — kto to pisał? Wrzeszczy! Jest niczym detektyw wyłapujący najdrobniejsze uchybienia, toksyczna kobieta pilnująca porządku od rana do wieczora. Gdy opuszcza biuro, zabierając swoje torby i stroje, na biurka, korytarze i kubki z resztkami kawy opada w końcu upragniona cisza. Jej urlop daje ulgę, jak po wyczerpującej chorobie, gdy nie wiadomo, czy pacjent kiedykolwiek wróci do pełni sił. Atmosfera natychmiast się poprawia.