Signa siderum. Gwiezdne znaki

Maciej Kazimierz Sarbiewski, jeden z najwybitniejszych poetów nowołacińskich z XVII wieku, inspirował się gwiazdami, wierząc, że potrafią one zatrzymać upływ czasu. Postrzegał je jako symbole nieśmiertelności, wiecznego piękna i duchowej ojczyzny. To dzięki ich blaskowi, poezja Sarbiewskiego rozświetla tekstowe niebo, tworząc konstelacje głębokich znaczeń, które ożywiają zarówno lirycznych bohaterów, jak i samego twórcę. Choć światło gwiazd może być rozproszone w przekładach jego utworów, nigdy całkowicie nie gaśnie.

Sarbiewski, uhonorowany laurem przez papieża Urbana VIII, był jezuitą, teoretykiem poezji, a także nauczycielem w jezuickich kolegiach w Krożach i Połocku. Wykładał filozofię i teologię w Akademii Wileńskiej oraz pełnił funkcję kaznodziei królewskiego na dworze Władysława IV. Jego twórczość, będąca naśladowaniem antycznych mistrzów takich jak Horacy czy Wergiliusz, oraz jego wytworna łacina, zdobyły szerokie uznanie w całej Europie. Liryka Sarbiewskiego, pełna alegorii biblijnych, bogactwa form retorycznych i wyrazistych obrazów poetyckich, przyczyniła się do jego sławy jako „sarmackiego Horacego”.

Wojciech Ryczek, literaturoznawca związany z Uniwersytetem Jagiellońskim, specjalizuje się w literaturze staropolskiej i ma na swoim koncie prace takie jak "Rhetorica christiana" oraz "Antystrofa dialektyki". Jego zainteresowania obejmują historię i teorię retoryki, literaturę nowołacińską, komparatystykę literacką, przekład oraz historię idei i estetykę filozoficzną.