Serca Atlantydów

Nikt nigdy nie napisał o radościach dzieciństwa lepiej niż Stephen King. To nie jest to, o czym się mówi w jego kontekście, ale to prawda. Jest to temat, o którym trzeba pisać całkowicie bez pretensji i absolutnie bez języka zbyt poważnego na gry w piłkę i zabawy w błocie. Czytając "Serca Atlantydów", "Ciało" i "To", rozumny czytelnik przeniesie się w rzeczywiste chwile młodzieńczej przyjemności, zanim dziewczyny przejmą kontrolę i zniszczą idealną wolność prawdziwej młodości. Nie dlatego, że dziewczyny są złe, tylko dlatego, że coś pęka w momencie, kiedy chłopcy stają się ich świadomi i nigdy nic już nie wraca do normy. Często zastanawiam się nad tym, jak dużą część życia mężczyzna spędza, próbując zatańczyć pomiędzy momentem przed i ekscytacją, która pojawia się po odkryciu dziewczyn. Ta mała luka to przestrzeń, którą King obejmuje w kilku swoich książkach i wszystkie one są zachwycające i porywające w najlepszy sposób, w jaki tylko może być dla młodego chłopca. Elementy nadprzyrodzone i fabuła na bok, to właśnie ten temat przyciąga mnie do "Serc Atlantydów".

Niektórzy sugerowali, że opowiadania były nudne, ale to zupełnie nie było moje odczucie. Całkiem mi się podobały, zwłaszcza tytułowe opowiadanie "Serca Atlantydów". Wiem jednak, że ktoś, dla kogo jedynym powodem do czytania Kinga jest akcja i horror, może nie znaleźć wiele wartości w książce, która składa się głównie z nostalgii i spojrzenia wstecz na punkty zwrotne, które ukształtowały nas jako ludzi. Jeśli jesteś takim czytelnikiem, to lepiej poszukaj innej książki, ponieważ ta jest zbyt delikatna i przepełniona tęsknotą za czytelnikiem szukającym przygód.

Krzyżowanie się wszystkich historii i postaci było mocne. Wyglądało to prawie jak powieść, w której perspektywa zmieniała się na przestrzeni lat. W zależności od punktu widzenia, te wzajemne powiązania mogły się wydać zbyt przypadkowe lub były tylko uporządkowanym sposobem na poinformowanie nas, jak zakończyły się sprawy różnych ludzi, których poznaliśmy w młodości. Wolę to drugie rozwiązanie. Właściwie to uwielbiałem spotykać ludzi po latach, dowiadywać się, jak potoczyły się ich losy, bez bezpośredniego opowiadania o tym, co tak naprawdę było celem samej historii.

Faktem jest, że książka "Serca Atlantydów" trafiła do mnie o wiele bardziej niż się spodziewałem. To była piękna książka w formie krótkich opowiadań o utraconej młodości i odradzającej się pamięci. Może tak długo zajęło mi przeczytanie jej, ponieważ potrzebowałem lat pomiędzy, aby coraz bardziej zatracać swoją przeszłość. Może potrzebowałem pamiętać tylko tyle, by wiedzieć, jak wiele straciłem i jak wiele z tego było piękne. Może jest to książka, którą można zrozumieć tylko wtedy, gdy w twoim życiu nastąpił ten sam rodzaj dziwnych zwrotów i patrzysz wstecz, zastanawiając się nad sensem całego życia.

Nikt nigdy nie napisał o radościach dzieciństwa lepiej niż Stephen King. To nie jest to, o czym się mówi w jego kontekście, ale to prawda. Jest to temat, o którym trzeba pisać całkowicie bez pretensji i absolutnie bez języka zbyt poważnego na gry w piłkę i zabawy w błocie. Czytając "Serca Atlantydów", "Ciało" i "To", rozumny czytelnik przeniesie się w rzeczywiste chwile młodzieńczej przyjemności, zanim dziewczyny przejmą kontrolę i zniszczą idealną wolność prawdziwej młodości. Nie dlatego, że dziewczyny są złe, tylko dlatego, że coś pęka w momencie, kiedy chłopcy stają się ich świadomi i nigdy nic już nie wraca do normy. Często zastanawiam się nad tym, jak dużą część życia mężczyzna spędza, próbując zatańczyć pomiędzy momentem przed i ekscytacją, która pojawia się po odkryciu dziewczyn. Ta mała luka to przestrzeń, którą King obejmuje w kilku swoich książkach i wszystkie one są zachwycające i porywające w najlepszy sposób, w jaki tylko może być dla młodego chłopca. Elementy nadprzyrodzone i fabuła na bok, to właśnie ten temat przyciąga mnie do "Serc Atlantydów".

Niektórzy sugerowali, że opowiadania były nudne, ale to zupełnie nie było moje odczucie. Całkiem mi się podobały, zwłaszcza tytułowe opowiadanie "Serca Atlantydów". Wiem jednak, że ktoś, dla kogo jedynym powodem do czytania Kinga jest akcja i horror, może nie znaleźć wiele wartości w książce, która składa się głównie z nostalgii i spojrzenia wstecz na punkty zwrotne, które ukształtowały nas jako ludzi. Jeśli jesteś takim czytelnikiem, to lepiej poszukaj innej książki, ponieważ ta jest zbyt delikatna i przepełniona tęsknotą za czytelnikiem szukającym przygód.

Krzyżowanie się wszystkich historii i postaci było mocne. Wyglądało to prawie jak powieść, w której perspektywa zmieniała się na przestrzeni lat. W zależności od punktu widzenia, te wzajemne powiązania mogły się wydać zbyt przypadkowe lub były tylko uporządkowanym sposobem na poinformowanie nas, jak zakończyły się sprawy różnych ludzi, których poznaliśmy w młodości. Wolę to drugie rozwiązanie. Właściwie to uwielbiałem spotykać ludzi po latach, dowiadywać się, jak potoczyły się ich losy, bez bezpośredniego opowiadania o tym, co tak naprawdę było celem samej historii.

Faktem jest, że książka "Serca Atlantydów" trafiła do mnie o wiele bardziej niż się spodziewałem. To była piękna książka w formie krótkich opowiadań o utraconej młodości i odradzającej się pamięci. Może tak długo zajęło mi przeczytanie jej, ponieważ potrzebowałem lat pomiędzy, aby coraz bardziej zatracać swoją przeszłość. Może potrzebowałem pamiętać tylko tyle, by wiedzieć, jak wiele straciłem i jak wiele z tego było piękne. Może jest to książka, którą można zrozumieć tylko wtedy, gdy w twoim życiu nastąpił ten sam rodzaj dziwnych zwrotów i patrzysz wstecz, zastanawiając się nad sensem całego życia.

Uwielbiam tę książkę! Jest to, zdecydowanie, jedna z najgłębszych książek Kinga - zagłębiająca się w okres czasu, pełen napięcia i strachu... oraz w człowieczeństwo bohaterów... ich dojrzewanie, próby, ich rozsądek, a nawet śmierć. "Serca Atlantydów" to znacznie więcej niż zbiór opowiadań, ponieważ istnieje kontynuacja postaci z całej książki w jakiś sposób w każdym opowiadaniu. Nie mówię, że to jest jak powieść, to jest książka z ciągiem trzymającym historie razem w wyjątkowy sposób. Jesteśmy w stanie zobaczyć, jak wiele z postaci wprowadzonych w noweli, która rozpoczyna książkę, rozwinęło się - w tym jedna, która wydawała się dostać to, co jej się należało po brutalnym ataku na Carol Gerber w pierwszej historii. Miły akcent - nie pamiętam, żebym kiedykolwiek czytał zestaw opowiadań, które były połączone ze sobą w ten sposób. Ta książka wyróżnia się spośród wszystkich innych dzieł Kinga.

Jedna uwaga: King pisze mistrzowsko, łącząc piękne historie, próbując czegoś innego i to mu się udaje w mojej opinii - ale ludzie, którzy szukają horroru zbyt wiele go tutaj nie znajdą. Bardziej prawdopodobne, że uronicie trochę łez albo doznacie gniewu. Panie King, jest pan genialny... może pan napisać wszystko... pańska kreatywność nigdy nie przestaje mnie zadziwiać...

5/5

Uwielbiam tę książkę! Jest to, zdecydowanie, jedna z najgłębszych książek Kinga - zagłębiająca się w okres czasu, pełen napięcia i strachu... oraz w człowieczeństwo bohaterów... ich dojrzewanie, próby, ich rozsądek, a nawet śmierć. "Serca Atlantydów" to znacznie więcej niż zbiór opowiadań, ponieważ istnieje kontynuacja postaci z całej książki w jakiś sposób w każdym opowiadaniu. Nie mówię, że to jest jak powieść, to jest książka z ciągiem trzymającym historie razem w wyjątkowy sposób. Jesteśmy w stanie zobaczyć, jak wiele z postaci wprowadzonych w noweli, która rozpoczyna książkę, rozwinęło się - w tym jedna, która wydawała się dostać to, co jej się należało po brutalnym ataku na Carol Gerber w pierwszej historii. Miły akcent - nie pamiętam, żebym kiedykolwiek czytał zestaw opowiadań, które były połączone ze sobą w ten sposób. Ta książka wyróżnia się spośród wszystkich innych dzieł Kinga.

Jedna uwaga: King pisze mistrzowsko, łącząc piękne historie, próbując czegoś innego i to mu się udaje w mojej opinii - ale ludzie, którzy szukają horroru zbyt wiele go tutaj nie znajdą. Bardziej prawdopodobne, że uronicie trochę łez albo doznacie gniewu. Panie King, jest pan genialny... może pan napisać wszystko... pańska kreatywność nigdy nie przestaje mnie zadziwiać...

5/5