Samotność myślenia. Dlaczego pytamy o sens?

Współczesne poszukiwanie sensu jawi się jako nieugaszona metafora, przypominająca tajemniczą czarną dziurę w sercu zachodniego myślenia. Od początków ledwo dostrzegalna, ta metaforyczna przestrzeń wchłania światło kolejnych epok, stopniowo pochłaniając wątki dyskursu metafizyki. Starzejące się idee zmagają się z otchłanią poszukiwania sensu, błądząc w zawiłych meandrach języka, gdzie słowa przeszłości są nieustannie przetwarzane w starych ramach metafizycznych koncepcji. Zlepione semantycznie treści gubią różnice i twórczą odrębność, a wyparty horyzont pytania o sens pozostaje niedościgniony.

W odpowiedzi na pytanie o ostateczny sens istnienia człowieka i świata nie uzyskujemy jednoznacznych odpowiedzi. Zamiast tego jesteśmy świadkami bogactwa i elastyczności metafory, która rozciąga się przez trzysta stron tego odważnego eseju. Pomimo że samo pytanie wydaje się pozbawione sensu, nadal je stawiamy, napędzani egzystencjalną koniecznością. Pragnienie uchwycenia sensu istnienia staje się istotne nie tylko dla zachowania resztek własnej godności, lecz przede wszystkim dla zrozumienia naszego bytu, bez którego zarówno człowiek, jak i świat traciłyby swą istotę.