Rywalizacja. Slay Quartet. Tom 1

Na starcie książkę odłożyłem na bok parę razy, bo początek mnie totalnie znudził. Myślałem, że to będzie powtórka z innych romansów, jeszcze ten motyw bogatych ludzi, gra o władzę, manipulacje, udawane uczucia. No ale jak już rozkręciły się dramaty Celii i Edwarda, to wciągnąłem się na tyle, że machnąłem całość w dwa wieczory i nie żałuję.

Celia Werner, ta, co kiedyś była czarnym charakterem, tu nagle wyłazi na główną postać, a jej „gra” z facetem to takie mieszanie w kotle, że już sam nie wiesz, kto kogo ogrywa. Dziewczyna potrafi manipulować, ale Edward Fasbender to dopiero typ. Gość zimny, wyrachowany, bez litości, i tak bezczelnie stawia warunki, że nie sposób się nie wkurzyć. Ich związek posypany jest gęsto pieniędzmi, famą i taką dosadną kalkulacją - ślub nie dla miłości, tylko dla interesów. I powiem wam, działa to, bo człowiek wie, że coś się zaraz wysypie, akcja jest jak w pokręconej grze, a napięcie nie schodzi nawet na chwilę.

Tu nie ma słodzenia. Sceny bywają mocne. Erotyka na pełnym gazie, bez ściemy i koloryzowania. Autorka nie boi się walić wprost, nie udaje, że to opowieść o wielkim uczuciu, raczej pokazuje mroczniejsze strony relacji, gdzie wszystko jest walką. Dialogi są proste, czasem ostre, fabuła niby przewidywalna, ale czasem zaskakuje, bo Celia i Edward wywlekają swoje dziwne sekrety, robią sobie krzywdy, grają na emocjach, aż w końcu nie wiadomo, czy to jeszcze romans, czy już psychologiczna wojna. Sporo tu pasywnej gry: niby Celia gra, a jest jakby zamknięta za szybą, niby przewodzi, a często daje sobą manipulować. Mnie irytowała, ale potem zacząłem jej kibicować.

Największy + to zmiana tempa pod koniec. Przez pierwsze rozdziały jest jak flaki z olejem, potem akcja rusza, zaskakuje zwrotami i dosłownie zmusza do kolejnego tomu. Zakończenie to taki wybuch - wszystko się sypie, nie da się przewidzieć co dalej. Trochę szkoda, że autorka ładuje cliffhangery, ale w tym przypadku się broni, bo intryga naprawdę wciąga, a relacje bohaterów są tak pokręcone, że chcesz wiedzieć, czy Edward nadal będzie takim zimnym draniem, czy może Celia wyjdzie na swoje. Do tego styl Paige jest prosty. Czyta się lekko, płynnie, wyobraźnia działa jak na filmie. Ja czułem wszystko, co przeżywała główna bohaterka, chociaż chwilami zastanawiałem się, czy ona nie przesadza z tą pasywnością.

Moja ocena? Nie jest to książka dla każdego, jeśli szukasz watku ciepłego, łagodnego romansu, to nie ten klimat, tu dostaniesz bombę emocjonalną, trochę brudu, dużo erotyki i raczej grę psychologiczną niż klasyczne love story. Dla fanów mrocznych gier i nietypowych relacji – polecam, bo zostanie w głowie na długo, tak jak mi. Po zamknięciu ostatniej strony od razu sięgnąłem po „Upadek”. Paige umie wywołać ciarki, i chociaż na początku miałem ochotę rzucić książką, to końcówka mnie przekonała. Warto dać jej szansę, może wciągnie was tak samo, jak mnie