Rota

„Rota” to nie książka. To zaklęcie.
Wraca co roku, jak śnieg na Kotarzu i ogień, który nigdy nie gaśnie. Nie da się jej przeczytać bez zostawienia kawałka siebie między jej stronami.
Brudnik nie pisze kryminału. On odprawia rytuał. Przyzywa duchy wsi, które nie chcą być zapomniane.
Łezka nie prowadzi śledztwa, ona staje do walki z czymś bez twarzy, ale z korzeniami głębszymi niż ludzkie lęki.
Gazda? To nie partner. To żywioł. Tajemnica. Zderzenie. Ogień, który nie zna kompromisów.
A Beskid?
Nie jest tłem. Jest bohaterem. Raz sprzymierzeńcem, raz wrogiem, zawsze milczącym świadkiem.
Tu śnieg nie pada - on zasypuje prawdę.
Tu ludzie nie mówią - oni pamiętają.
I gdy już myślisz, że rozumiesz, że wszystko się układa, Brudnik wyciąga ci grunt spod nóg. Zostawia cię w zawieszeniu. W pytaniu, które nie ma odpowiedzi.



„Widzę niezwykły potencjał. A jednak jesteś nieobecny. Chyba w ogóle nieczęsto jesteś obecny we własnym życiu.”

„Tak właśnie postrzegała swoje życie. Ona, dookoła niej kilka metrów kwadratowych strefy komfortu, a dalej świat, do którego już nie należała.”

"Rota" zaprasza nas w rejon Beskidu Śląskiego, gdzie co roku płonie jeden z kościołów, a w wagoniku kolejki linowej odnalezione zostają dwa ciała. Sprawę prowadzi doświadczona inspektor Łezka w partnerstwie z darzonym niechęcią podkomisarzem Gazdą. Wspólnie zaczynają walkę z czasem i żywiołem, aby rozwiązać zagadkę...

Zimny i surowy górski klimat stanowi doskonałe otoczenie dla rozgrywających się zdarzeń. Śnieżyca, wszechobecny chłód, w którym zimniejsze są tylko pozbawione życia ciała, a to wszystko skontrowane z tajemniczymi podpaleniami. Autor dba nie tylko o treść, ale i mocno oddziałującą na wyobraźnię atmosferę opowieści.

Śledztwo to wielowątkowe wyzwanie, które początkowo wydaje się wplątywać śledczych, podejrzanych i ofiary w błędne koło powiązań. Dopiero wnikliwa analiza tropów, subtelne wskazówki i znakomite łączenie faktów pozwalają z tej plątaniny wyłuskać jedną właściwą nitkę, której pociągnięcie prowadzi do fascynującego rozwiązania. Wszystko jest intrygująco zagmatwane, a jednak spójne i przekonujące, gdy już odkrywamy prawdę.

Spodobały mi się wyraziste postaci, w szczególności oczywiście pierwszoplanowy, dość oryginalny duet. Łezka, jako ta już doświadczona i pracą i życiem, stanowi element rozsądku, wiedzy i uporu podszytego cynizmem. Gazda, ten młodszy, wykluczany ze środowiska, tak naprawdę nienawidzący swojej pracy, a paradoksalnie znakomicie się w niej sprawdzający jest rewelacyjną przeciwwagą, zarazem uzupełnieniem i świetnym obiektem do przekomarzań. Ich dialogi pełne ironicznych docinek znakomicie tu dodawały nutkę luzu, choć całość finalnie jest stosunkowo ciężka.

A pomimo ciężaru historii, całość czyta się z dużą przyjemnością dzięki lekkości pióra autora i zręcznemu budowaniu napięcia i podtrzymywaniu zaciekawienia do samego końca.

Pierwsze zderzenie z twórczością pana Brudnika uważam za udane i z pewnością nie będzie ono ostatnim. Serdecznie polecam fanom dobrych kryminałów w górskiej oprawie :)