Raszewski dzisiaj czytany

W 2012 roku przypadała dwudziesta rocznica śmierci Zbigniewa Raszewskiego, autora „Krótkiej historii teatru polskiego”, i z tej właśnie okazji narodził się pomysł, by na nowo sięgnąć po jego twórczość. Zaproszono do tego eksperymentu badaczy różnych pokoleń zajmujących się teatrem, dramatem, performansem oraz kulturą. Celem było zwrócenie uwagi na dynamiczne zmiany, jakie zachodzą w humanistyce, a które w dużej mierze zainspirowane są przełomowym wpływem Raszewskiego na naukę o teatrze. Dyscyplina ta podlega obecnie głębokiej redefinicji, co jest częściowo efektem pojawienia się nowych podejść metodologicznych, takich jak antropologia widowisk, badania genderowe, studia postkolonialne, nowy historycyzm i transnarodowa histoire croisée.

Konferencja, która miała miejsce w grudniu 2012 roku w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, stała się punktem wyjścia do szerokiego dialogu krytycznego na temat dorobku tego wybitnego badacza. Zgromadziła ona zarówno jego współpracowników i uczniów, jak i nowych badaczy, którzy nie mieli okazji spotkać Raszewskiego osobiście. Celem tego spotkania nie była jednak akademicka celebracja patrona instytutu, lecz dogłębna analiza różnych aspektów jego działalności, zarówno naukowej, jak i dydaktycznej. Rozmowy te obejmowały również rolę Raszewskiego w środowisku naukowym i artystycznym, a także jego wpływ jako autorytet, świadomie budowany etos badacza oraz siłę oddziaływania, jaką wywarł na innych.

Tom powstały z materiałów konferencyjnych zawiera różnorodne teksty, w tym osobiste wspomnienia i anegdoty biograficzne, ale proporcjonalnie dominuje w nim analiza naukowa. Dzięki temu podejściu możemy prowadzić żywy dialog, a nawet spór z ideami Raszewskiego, co pozwala lepiej zrozumieć nasze własne miejsce w kontekście historycznym i metodologicznym.