Przestępcy z Łubianki

Nieznane aspekty działania Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB) ujawnione przez Aleksandra Litwinienkę, który przeszedł do historii jako jeden z najbardziej znanych dezerterów tej organizacji, stanowią kluczowy element tej książki. Litwinienko, pomimo różnych przeciwności losu, zarówno zewnętrznych, jak i osobistych, starał się zachować swoją godność i resztki przyzwoitości w kraju, gdzie władza zdaje się być nieograniczona, a jednostka często jest ignorowana.

Lektura przenosi nas w świat dramatycznych wydarzeń związanych z jego aresztowaniem i procesem sądowym. Śledzimy jego drogę od lojalnego funkcjonariusza do zbuntowanego dysydenta. Litwinienko tłumaczy swoje odejście od systemu, podkreślając, że to on został zdradzony i oszukany. Odnajdujemy tu motywacje, które nim kierowały, oraz ideały, które musiał porzucić, by dążyć do sprawiedliwości w Rosji.

Na łożu śmierci Litwinienko oskarża Władimira Putina o swój los: "Może i uda ci się mnie uciszyć, ale ta cisza ma swoją cenę. Udowodniłeś swą brutalność i bezwzględność, o której mówią twoi najwięksi krytycy. Prośby o sprawiedliwość z całego świata będą ci dźwięczały w uszach przez resztę twego życia. Oby Bóg wybaczył ci to, co zrobiłeś."

Litwinienko odsłania, że struktura FSB przypomina raczej rozbudowaną machinę kryminalną niż obrońcę państwa. Władimir Bukowski określa tę książkę jako "straszną, niezwykle wciągającą i potrzebną". Według Wiktora Suworowa, Litwinienko, urodzony w 1962 roku w Woroneżu, były podpułkownik KGB/FSB, zmuszony do wyemigrowania, i zamordowany w Londynie w 2006 roku, jawnie sprzeciwiał się polityce prezydenta Putina, szczególnie jego działaniom w Czeczenii.

W 1998 roku publicznie ujawnił nielegalne rozkazy, jakie otrzymywał, w tym próbę zamachu na Borysa Bieriezowskiego. Po dwukrotnym aresztowaniu i uniewinnieniu, Litwinienko znalazł schronienie w Wielkiej Brytanii. W 2006 roku, po nagłych objawach zatrucia, został hospitalizowany i tam zmarł. W 2014 roku władze brytyjskie rozpoczęły dochodzenie w jego sprawie, a w 2016 roku opublikowano raport wywiadu, który bezpośrednio obwinia Nikołaja Patruszewa oraz Władimira Putina o zorganizowanie zamachu przy użyciu polonu 210.