Poszukiwacze gatunków

W czasach przeszłych nasi przodkowie byli przekonani, że gdzieś w odległych zakątkach świata żyją istoty o głowach psów. Nawet ludzie wykształceni przyjęli, że nasza planeta zamieszkana jest przez fantastyczne stworzenia, a każdy gatunek może przekształcać się w inny. Wiedza naturalistów była ograniczona do kilku tysięcy gatunków, a ich interpretacje często mylne. Kiedy odkryto skamieniałe szczątki wielkiego gada, jeden ze szwajcarskich lekarzy błędnie uznał je za człowieka, który utonął podczas biblijnego Potopu. Brakowało wtedy jasności w rozróżnianiu roślin od zwierząt, prowadząc do gorących debat o ich możliwej metamorfozie.

Sytuacja zaczęła się zmieniać, gdy grupa odkrywców postanowiła zgłębić naturę. Era intensywnych odkryć przyrodniczych, trwająca od XVIII do XX wieku, rozpoczęła się w 1735 roku wraz z działalnością szwedzkiego botanika Karola Linneusza. Linneusz stworzył system klasyfikacji organizmów, a jego entuzjastyczne nauki, pełne pasji i religijnego podziwu dla natury, zainspirowały dziewiętnastu studentów do przeprowadzania badań na całym świecie. Niestety, połowa z nich straciła życie w nieznanych krajach podczas tych wypraw. Mimo to, odkrywanie nowych gatunków stało się jednym z kluczowych osiągnięć epoki kolonializmu.

Te odkrycia miały dalekosiężny wpływ na nasze postrzeganie świata i fundamenty wierzeń. Chociaż pierwsi odkrywcy wielbili boski akt stworzenia, ich praca zasiałą w niektórych wątpliwości co do istnienia Boga. Nowo odkryte gatunki, choć na pierwszy rzut oka niewielkie, prowokowały pytania dotyczące pochodzenia ludzi, wieku planety, natury płci, znaczenia ras i gatunków oraz ewolucji zachowań społecznych. To, co widzimy dziś w lustrze, jest rezultatem pracy tych, którzy przed nami zgłębiali tajemnice gatunków.