Portret Lucrezii

Maggie O'Farrell zabiera czytelnika w podróż do przeszłości, kreśląc portret kobiety, której losy pozostawiły więcej pytań niż odpowiedzi. „Portret Lucrezii" to powieść historyczna, która przenosi nas do renesansowych Włoch, gdzie piękno sztuki i przepych dworskiego życia przeplata się z bezwzględnymi mechanizmami patriarchatu i politycznych układów.

Historia opowiedziana przez O'Farrell jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami z XVI-wiecznych Włoch. Lucrezia de' Medici, najmłodsza córka wielkiego księcia Florencji, w wieku 15 lat zostaje wydana za mąż za Alfonsa II d'Este, księcia Ferrary. Mając niewielkie pojęcie o tym, co czeka ją na nowym dworze, początkowo ma nadzieję na udane życie, ale szybko odkrywa, że jej mąż jest człowiekiem tajemniczym i nieprzewidywalnym. Gdy zaczyna podejrzewać, że planuje ją zabić, jej życie zmienia się w grę o przetrwanie.
Historia młodziutkiej Lucrezii to przede wszystkim opowieść o samotności i strachu. Bohaterka, choć wychowana wśród bogactwa, od najmłodszych lat doświadcza odrzucenia i niezrozumienia. Jej tragizm ujmuje już od pierwszych stron. Lucrezia to młoda, inteligentna kobieta zakochana w malarstwie, a jednocześnie bezradna wobec brutalnej rzeczywistości i niepasująca do narzuconych jej ról. To postać niemal namacalna, pełna emocji i życia.
To, co najbardziej uderzyło mnie w tej historii, oprócz tragicznego losu Lucrezii, to gęsta, klaustrofobiczna atmosfera. O'Farrell znakomicie oddaje napięcie narastające wokół młodej kobiety, która dojrzewa w cieniu śmiertelnego niebezpieczeństwa, próbując zrozumieć, komu może ufać i jak uniknąć swojego przeznaczenia. Za sprawą powolnego tempa narracji, autorka pozwala nam stopniowo wnikać w psychikę bohaterki, budując napięcie, które prowadzi do nieuchronnego finału.

„Portret Lucrezii" to dość uniwersalna powieść-piękna i bolesna jednocześnie - subtelna, a zarazem pełna emocji historia o kobiecie uwięzionej w świecie, który nie daje jej wyboru. Napisana pięknym, niemal poetyckim językiem, z plastycznymi obrazami renesansowych Włoch, pałacowymi intrygami i detalami codziennego życia.

Przyznam szczerze, że nigdy szczególnie nie interesowały mnie powieści historyczne. Jednak gdy otrzymałam maila z propozycją recenzowania tej książki i przeczytaniu jej opisu byłam bardzo BARDZO zaintrygowana i zaciekawiona tą książką. Ogromnie się cieszę, że dałam jej szansę.

Zacznę od postaci Lucrezii - jest ona postacią bardzo ciekawie złożoną. Jest ona typem buntowniczki pełnej pasji ale też miłości do natury. Nie wyobrażam sobie tego co musiała ona odczuwać w sytuacji, której się znalazła oraz to jak silna ona byla pomimo wieku. Po przeczytaniu zaledwie kilku zdań z jej życiorysu musiałam przeczytać więcej - co pokazuje jak bardzo intrygującą jest ona postacią ale też jak nieszczęśliwy i okrutny los ją spotkał.

Nie jest to może najbardziej zaskakująca książka, nie ma w niej dynamicznych opisów akcji. Powiedziałabym że jest ona dosyć wolna, ma pełno opisów tego jak wyglądało życie w tej XVI wiecznej Italii. Bardzo podobały mi się te opisy ponieważ były one bardzo ciekawe wkomponowane w fragmenty tekstu.

Zakończenie - powiem tak: chciałabym przeczytać więcej ale jestem usatysfakcjonowana z tego jak i w jakim momencie ona się zakończyła. Scenę finałową czytałam dwa razy, po drugim razie miałam ciarki na całym ciele. Nadal nie jestem pewna czy dobrze zinterpretowałam pewne wydarzenie ale jeśli tak to im speachless.

Podsumowując jest to powieść otwierająca oczy. Niestety myślę, że niewiele osób, które nie interesują się historią sięgnie po tę książkę, a uważam, że jest ona warta przeczytania i zdecydowanie powinniście dać jej szansę (UWAGA NA TW - jest ona ciężką książką więc napewno nie jest ona dla każdego)