Podmuch czasu

Stefan Gajda, urodzony w 1939 roku w Krakowie, jest postacią o fascynującej ścieżce życiowej. Ukończył wydział Budowy Maszyn Górniczo-Hutniczych na krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej, a swój dyplom nostryfikował na Uniwersytecie w Leoben w Austrii. Od 1971 roku mieszka w Wiedniu, gdzie pracował w wielu firmach, jednocześnie podróżując po Europie. W 2006 roku zakończył Podyplomowe Studium Literacko-Artystyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego debiut literacki miał miejsce w roczniku „Wierchy” z opowiadaniem „Człowiek z lodu - Ötzi”, a wydał także zbiór opowiadań „Mgła” (2010) i powieść „Inkunabuł” (2014). Obie książki zostały opublikowane w Księgarni Akademickiej i doczekały się niemieckich tłumaczeń: „Im Nebel” (2015) oraz „Bestseller” (2017).

Jestem zaznajomiony z twórczością Gajdy, który z wykształcenia jest inżynierem, a z pasji żeglarzem, już od samego początku jego kariery literackiej. Jednak jego najnowsza książka jest dla mnie prawdziwym zaskoczeniem. To już nie są jedynie próby początkującego autora, chociaż obdarzonego bogatą wyobraźnią, ale dojrzała, fascynująca proza. Gajda tworzy z wykorzystaniem ciekawej konstrukcji fabularnej, zmysłowej narracji i żywych dialogów. Jego nowa opowieść eksploruje tematy życia, śmierci, poszukiwania miłości i jej unikania, przedstawiając świat pełen absurdalnych wojen i zła wyrządzanego zarówno nam, jak i przez nas. Ta książka jednocześnie zakorzeniona jest w teraźniejszości i nosi ponadczasowy wydźwięk. Ukazuje losy wojennego reportera, jego przyjaciół i ukochanej na tle konfliktów w Bałkanach, wojnie w Syrii i trudnej sytuacji uchodźców. Historia rozpoczyna się od scen szpitalnych i utraty pamięci przez głównego bohatera, prowadząc czytelnika przez wciągającą serię zdarzeń pełnych nieoczekiwanych zwrotów i napięcia, które prowadzą do finału pozostawiającego interesujące pytanie: które życie było snem? „Podmuch czasu” to przede wszystkim refleksja nad przemijaniem. Gabriela Matuszek-Stec.