Pensjonat

Bohater powieści „Pensjonat” powraca do miejsca, które jako dziecko odwiedzał wraz z babcią – żydowskiego domu letniskowego niedaleko Warszawy. Kiedyś tętniący życiem, teraz jest przestrzenią pełną duchów przeszłości. Piotr Paziński umiejętnie przywołuje minioną rzeczywistość, unikając patosu i korzystając z ironii oraz humoru. Ta filozoficzna refleksja porusza temat trwałości, przemijania i rozpadu, oferując jednocześnie perspektywę literacką trzeciego pokolenia po doświadczeniach Holokaustu. Jak zauważa Justyna Sobolewska w „Polityce”, książka ta jest zarówno powieścią o utrzymywaniu pamięci, jak i o zapomnieniu.