Pantofelki z flądry

Twórczość Wiecha niezmiennie fascynuje już cztery pokolenia Polaków. Najpierw był to zachwyt dziadków i rodziców, teraz ponownie magnetyzuje dzieci i wnuków. Jego przedwojenne opowiadania, charakteryzujące się wysoką jakością, wciąć bawią i poruszają czytelników. Wiech, postrzegany jako najbardziej warszawski z autorów, świetnie znał oraz wzbogacał warszawską gwarę, choć sam twierdził, że jedynie wiernie ją oddaje, nadając jej od czasu do czasu subtelniejszy kształt. Charakterystyczne w jego twórczości jest to, że mimo zachowania autentycznego języka ulicy, unikał wulgaryzmów, co nie przeszkadzało mu doskonale oddać koloryt językowy stolicy.

Opowiadania Wiecha zachwycają również ostrą i krytyczną oceną ludzkich przywar, takich jak pijaństwo czy awanturnictwo. Michał Choromański opisał autora jako jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy polskich, pełnego pomysłów i z wyrazistą postawą moralną. Według Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Wiech był prawdziwym dżentelmenem, przepełnionym dowcipem, bez śladu złośliwości, często również wzruszającym. Z kolei Antoni Słonimski podkreślał, że uważa jego dzieła za bardziej wartościowe niż te o poważniejszych ambicjach, lecz nieosiągających swoich celów.

Aktualny tom zatytułowany "Pantofelki z flądry" to czwarty zbiór powojennych opowiadań Wiecha, zawierający gawędy z lat 1948-1950, pierwotnie wydane w tomach "G - jak Gienia", "Z bukietem w ręku" oraz "Do wyboru do koloru". Znalazły się w nim utwory, które nie były wcześniej publikowane przed wojną lub uległy jedynie niewielkim zmianom. Te, które pojawiły się przed wojną pod tymi samymi tytułami, zostały wykluczone z tego wyboru. Niektóre zaś z tekstów z "G - jak Gienia", które nie znalazły się w tym zbiorze, zostały opublikowane już wcześniej w trzecim tomie serii.