Pamiętnik starego pierdoły

Mistrz surrealizmu i absurdu dzieli się swoimi niezwykłymi wspomnieniami z wyjątkowego życia. Już w dzieciństwie ujawnił niezwykłe zdolności artystyczne oraz talent do nawiązywania kontaktów z najbardziej znanymi osobistościami na świecie. Przywołuje chwile, gdy Sarah Bernhardt wyraziła chęć pozowania mu nago, co ostatecznie skończyło się bardziej intymnie niż artystycznie, dając początek jego posuwizmowi. Swoimi opowiadaniami bawił Charlie Chaplina, projektował dekoracje filmowe dla Grety Garbo. Zrezygnował z namalowania portretu Ala Capone, podejrzewając, że jego fortunę zbudowano na krwawej przeszłości.

Melodie, które nieświadomie nucił, stały się wielkimi przebojami Cole’a Portera i George’a Gershwina. Miał również znaczący wpływ na Walta Disneya, tworząc ogromny portret Kaczora Donalda – oczywiście z natury. Jego spotkanie z Mussolinim wywarło na nim pozytywne wrażenie, w przeciwieństwie do Hitlera, z którym nie znajdował wspólnego języka, szczególnie gdy ten próbował płacić za dzieła swoimi nieudanymi obrazami. Grywał w szachy z takimi geniuszami jak Edison czy Einstein, a swoją żonę oddał pod opiekę doktora Freuda. Był odważnym innowatorem punktualizmu, surrealizmu i kubizmu, twierdząc, że słynne dzieło Picassa było jedynie imitacją jego Panien z Orange.

Choć uznawany za ekspert, cieszący się ogromnym szacunkiem, nigdy nie zdecydował się na nauczanie w Akademii Francuskiej, argumentując, że to zabiłoby jego twórczą wolność. Bez względu na wszystko, jego życie to pasmo fascynujących znajomości.