Ostatnia odyseja. Sigma Force. Tom 15

<p>Tym razem Sigma Force znajduje się w samym środku podróży Odyseusza, greckich mitów i Tartaru. Na Grenlandii, grupa naukowców znajduje arabski statek, pokryty lodem, a w środku znajdują artefakty z epoki brązu i tajemniczą mechaniczną mapę, kuliste astrolabium, ale także ukryte koszmary, które zagrażają przyszłości ludzkości.</p><p>Być może się powtórzę, w końcu to już 15 książka z serii Sigma Force, ale zawsze zadziwia mnie to, jak Rollinsowi udaje się niebywale klarownie przedstawić nam fakty naukowe i historyczne, zawsze tworząc wciągające historie. Mnie zafascynowała mitologia grecka, ale przede wszystkim nawiązania do odkryć Złotego Wieku Islamu, które były mi zupełnie nieznane. Po tym jak Elena, archeolog, zostaje porwana przez synów i córki Musy, rozpoczyna się misja ratunkowa grupy przyjaciół Eleny, a co za tym idzie również poszukiwania Tartaru, gdyż będzie to jedyna możliwość ratunku, a także uratowania świata przed piekłem.</p><p>Oczywiście istnieją nikczemni ludzie gotowi udać się na krańce piekła, aby zdobyć wiedzę o tym, co znajduje się w Tartarze. Podczas gdy nieustraszeni Sigma Force ścigają się przez Morze Śródziemne, a za nimi podąża tajne stowarzyszenie pragnące zniszczyć ziemię, mity i legendy z dawnych czasów ożywają. „Ostatnia odyseja” bierze na cel mitologię, koncentrując się na „Odysei” Homera i różnych innych greckich mitach i zakładając, że wszystkie one były rzeczywistymi wydarzeniami historycznymi. Poznajemy również niektórych z najbardziej uznanych naukowców i wynalazców świata arabskiego, co otworzyło mi oczy na nowe horyzonty.</p><p>Kiedy zaczęłam czytać „Ostatnią odyseję” w październiku, niestety dopadł mnie literacki kac i nie miałam ochoty, żeby kontynuować czytanie czegokolwiek, bo nic mi się nie podobało, po prostu nie miałam ochoty na czytanie. I z tego powodu ostatecznie porzuciłam lekturę po jakiś 50 stronach. Wróciłam do niej ostatnio i było to jak powiew świeżości w zastygłym świecie książek. Pokochałam tę historię, wszystkie szczegóły, łatwość z jaką mogłam sobie wyobrazić każdą lokalizację, każde miasto, każdą postać. Wszystko to sprawiało, że czytanie było czystą przyjemnością. Nadal uwielbiam ten zespół. Każdy ma swoje indywidualne atuty! Kowalski jest bardziej widoczny w tej części, więc fajnie było poznać go bardziej. Mimo, że wydaje się być głupim chłopakiem, jest bardzo opiekuńczy i gotowy zrobić wszystko, aby zapewnić bezpieczeństwo swoim ludziom. Mamy też bohaterów, którzy są świeżo upieczonymi rodzicami i próbują znaleźć równowagę między byciem rodzicem a zachowaniem własnej tożsamości i zainteresowań. Właściwie „Ostatnia odyseja” zawiera wszystko, co najbardziej kocham książkach przygodowych - archeologiczną tajemnicę, podróże, ryzyko i przyjaźń. Ma o wiele więcej, ale to właśnie te cechy cenię najbardziej.</p><p>Z niecierpliwością czekam na kolejne części wydane w języku polskim &lt;3 Tym bardziej po takim zakończeniu…</p>

<p>Miejsce na książki pomału się kończy, ale wiecie jak jest. Są takie rzeczy, których się nie odmawia i jedną z nich jest kolejne dzieło Jamesa Rollinsa. Oczekiwanie na jego książkę to radość sama w sobie, a rozpoczęcie jej to czyste szczęście... problem w tym, że zawsze kończy się zbyt szybko!&nbsp;</p><p>Książki Jamesa Rollinsa to czysta frajda dla tych z nas, którzy kochają opowieści o przygodzie, ryzyku, braterstwie i zwycięstwie dobra nad złem. Wszyscy chcielibyśmy mieć Paintera, Lisę, Graya, Seichan, Kat, Monka, ale przede wszystkim Kowalskiego za przyjaciół... gotowych zaryzykować swoje życie, by uratować nasze... nigdy nie tracących odwagi, by zdobyć to, co trzeba... bez względu na wszystko!!!</p><p>W tej książce wraz z Sigmą płyniemy przez zamarznięte obszary Grenlandii na odkrycie, które może zmienić historię ludzkości, a konkretnie historię związaną z Odyseuszem. W lodowej koleinie, która się otworzyła, zostaje znaleziona łódź. Łódź na środku pustkowia. Łódź z tajemniczymi przedmiotami, które mają tysiące lat. Poznajemy grupy naukowców, którzy stoją za tą historią i tajemnicami i którzy zrobią wszystko, by dowiedzieć się, co tak naprawdę oznaczają te wszystkie elementy i jakie jest ich znaczenie. Wchodzimy więc w tajemnicę, która jest większa niż wszyscy się spodziewali. Tajemnicę, która zawiera w sobie grozę opowieści Homera. Tajemnicę, która stawia na szali życie naukowców.</p><p>W „Ostatniej odysei” &nbsp;szczególnie doceniłem wybór tematu przewodniego i scenerii. W ostatnich książkach dominowała część naukowa, tutaj znów w centrum uwagi jest część historyczna, mieszająca się z legendą. Wybrane tematy - Homer, poematy epickie, podróż Odyseusza – są bardzo urzekające podobnie jak historyczny okres odniesienia. Rollins zawsze eksploatuje wiele źródeł i udaje mu się je mieszać, podając własne rozwiązanie, nowatorską, ale bardzo przekonującą hipotezę. Z pewnością „Ostatnia odyseja” to nie pierwsza książka, w której Sigma Force musi zmierzyć się z fanatykami chcącymi zniszczyć świat, ale fabuła w tym przypadku jest złożona niczym domek z kart, pełna zwrotów akcji, a kończy się kilkoma niespodziankami...</p><p>Słowo porady... przeczytaj sekcję „prawda czy fikcja?” na końcu książki. Równie ciekawa, co pouczająca, sprawi, że jeszcze bardziej docenisz pracę badawczą pisarza i będziesz zaskoczony, ile prawdy jest w tym, co właśnie przeczytałeś!</p><p>„Ostatnia odyseja” to doskonała rekomendacja dla każdego, kto lubi ten gatunek literacki, w którym miesza się tajemnice przeszłości i historii z odkryciami.&nbsp;</p>