Ostatni Namsara

Na początku był Namsara, istota wywodząca się z nieba i ducha, która wszędzie, gdzie się pojawiała, roztaczała aurę miłości i radości. Tam, gdzie istniało światło, musiała również być ciemność. Tak narodziła się Iskari, z krwi i blasku księżyca. Niszczycielka. Władczyni śmierci.

To właśnie te legendy formowały wyobraźnię Ashy, królewskiej córki Firgaardu. Te historie przekazywano w cichych szeptach, a Asha, pełna fascynacji, wsłuchiwała się w opowieści zakazanych bohaterów przeszłości. Dopiero gdy sama stała się niezrównanym pogromcą smoków, przyjęła rolę kolejnej Iskari, samotnicy, która czuła się jak narzędzie w cudzych rękach, a nie jak młoda kobieta.

Asha poluje na smoki i przywozi ich głowy królowi, lecz żadne z jej łupów nie może jej uwolnić od ciążącego na niej obowiązku: ma wyjść za okrutnego komendanta, człowieka, który zna jej prawdziwą naturę. Gdy otrzymuje możliwość ucieczki w zamian za zabicie najpotężniejszego smoka w Firgaardzie, odkrywa, że dawne historie kryją więcej prawdy, niż kiedykolwiek przypuszczała. Z pomocą przyjaciela – niewolnika służącego jej narzeczonemu – Asha musi odrzucić tożsamość Iskari i otworzyć się na miłość, światło i prawdę, od której zawsze była odcięta.

Stare historie działały na smoki niczym klejnoty na ludzi. Smoki były nimi nieodparcie przyciągane. Opowieści nie tylko je kusiły, lecz także wzmacniały ich siłę.

Po dziesięciu dniach pościgu za smokiem wśród skalistych równin jej zmęczonym łowcom brakowało już jedzenia. Asha musiała podjąć decyzję: wrócić bez smoka do miasta lub złamać zakaz ojca dotyczący dawnych opowieści. Nigdy wcześniej nie wróciła z łowów bez zdobyczy i nie zamierzała tego zmieniać. Była Iskari i miała swoje zadanie do wypełnienia.

Zdecydowała się więc na opowieść.