Osiemnasty / Forma

Tom poetycki "Osiemnasty" autorstwa Tomasza Majzela wykracza poza granice zapisanych słów, zanurzając się w ciszy, która następuje po ostatnim wersie. Ta cisza staje się przestrzenią do refleksji i snucia domysłów, które mimo iż są wyraźnie zamierzone, zaskakują nieprzewidywalnością. Książka nawiązuje do idei międzysłowia, która jest bliska koncepcjom największych poetów syntetycznych, jak Julian Przyboś z jego "Najmniej słów", czy Ryszard Krynicki z "Niewiele więcej". Obaj twórcy w różnorodny sposób wpływają na projekt poetycki Majzela, który wskazuje na znaczenie milczenia podkreślając, że każdy wyraz ma swoją wagę.

Minimalistyczne podejście do poezji, które prezentuje Majzel, opiera się na paradoksie, że krótkość wypowiedzi nadaje jej większej wartości. Pojedyncze słowa działają jak nasiona, kształtując wszechświat oświeconej wyobraźni. Dźwięki poetyckie, jakie tworzy, są delikatne i pełne niepewności, pozostawiając za sobą echa wypełniające ciszę. Wiersze w "Osiemnastym" przypominają obraz odbijający się w lustrze, gdzie każda strona książki stanowi ramę białego kwadratu, otulającą treść swoją elegancją.

(oparte na posłowiu Piotra Michałowskiego)