Ogród nad brzegiem morza

To subtelna, melancholijna opowieść o miłości, samotności, przemijaniu i ukrytych tajemnicach. Narratorem jest stary ogrodnik, który żyje w harmonii z naturą, pielęgnując ogród przy nadmorskiej willi.
Z jego spokojnej, refleksyjnej perspektywy poznajemy życie zamożnych mieszkańców ich radości, dramaty, marzenia i lęki.
Z czasem ta sielanka zostaje zakłócona przez pojawienie się nowego sąsiada, którego przeszłość związana z rodziną właścicieli wprowadza chaos i wydobywa na powierzchnię ukryte sekrety.
Powieść, choć powolna w tempie, niesie wiele emocjonalnych niuansów i napięć.

Klimat książki jest wyjątkowy. Przeplatają się tu opisy natury, pełne kwiatów, zapachów, a także emocji, nostalgii i melancholii, a także refleksji o przemijaniu. Z jednej strony widać bogactwo i ekstrawagancję, z drugiej zaś samotność, tęsknoty i niewypowiedziane słowa. Rodoreda doskonale łączy te dwa światy, tworząc opowieść, która jest jednocześnie pełna uroku, jak i smutku. To czyni z tej książki medytacyjną lekturę, która może nie porywa akcją, ale zostaje w pamięci.

Nie wszystko w tej powieści jest domknięte, niektóre wątki zostają zawieszone, a zakończenie może pozostawić niedosyt, ale mimo to albo właśnie dlatego „Ogród nad brzegiem morza" zostawia po sobie uczucie, które trudno opisać.

To opowieść dla tych, którzy lubią czytać powoli oraz szukają nastroju i pytań, na które nie zawsze da się łatwo odpowiedzieć. Melancholijna, powolna, pełna ciszy i refleksji.