Notes podróżny, Bretania

Bretania, region owiany tajemniczością, otoczony potężnymi lasami i morzem, ma w sobie coś melancholijnego, co przyciąga i jednocześnie oddala. Może to właśnie ta szczególna atmosfera skłoniła Paula Gauguina do dalszych poszukiwań? Być może poszukiwał momentu niedoskonałości, elementu, który przykułby jego uwagę na dłużej. Obszar ten pełen jest gotyckich katedr, kamiennych kalwarii ukazujących sceny opłakiwania, które zajmują centralne miejsca na placach przed kościołami. Urok klifów przywołuje na myśl echa średniowiecznych legend o Rycerzach Okrągłego Stołu, a małe żaglówki dryfujące po zatoce, na których dzieci uczą się żeglować, noszą urocze miano "esprances". Kapliczki porośnięte mchem i porostami, stojące przy źródłach, mają odpędzać celtyckie duchy. Ta kraina, gdzie ocean emanuje swoją obecnością, jest miejscem cudów, gdzie święta woda u bram skalnych źródełek wzbogaca każdego, kto w niej zanurzy się, siłą przypominającą tę, jaką zyskał Obeliks po kąpieli w magicznym eliksirze za młodu. Tę krótką, lecz intensywną opowieść można uważać za zaproszenie do wędrówki przez wieki, od czasów celtyckich menhirów aż po Andrego Bretona i jego koncepcję piękna konwulsyjnego.