Niemożliwe życie

Weszłam w Niemożliwe życie zupełnie w ciemno i pierwsze strony mnie nie porwały, bo myślałam że to będzie zwykła obyczajówka o spokojnym starcie w drugie życie. A potem okazało się że to fantasy ale takie ciche i bliskie, co nie macha mieczem tylko siada obok i zaczyna mówić o zwykłych rzeczach tak, że robią się niezwykłe. To jest książka do czytania wolniej niż zwykle. Zauważyłam u siebie coś dziwnego, że zaczęłam patrzeć inaczej nawet na kubek z herbatą, na światło na ścianie, na to jak powietrze pachnie po deszczu. Brzmi górnolotnie, a wcale nie jest. Matt Haig pisze prosto, ale trafia w miękkie miejsca.

Nie będę opowiadać fabuły, bo to nie o tym. Ważniejsze jest wrażenie bycia na wyspie, gdzie słońce łaskocze w powieki, a morze szumi jak biały szum do nauki. Czuć sól, czuć wiatr, czuć tę pełzającą ciekawość, która pcha do przodu, choć tempo jest spokojne. I to tempo mnie na początku irytowało. Miałam momenty że chciałam szturchnąć książkę, żeby coś się wydarzyło natychmiast. A potem zdałam sobie sprawę, że to się wydarza, tylko nie w stylu fajerwerków. Tu bardziej przestawiają się meble w głowie niż krzesła w scenach akcji.

Największe zaskoczenie to główna bohaterka. Siedemdziesiątka z hakiem, emerytowana matematyczka, czyli coś, przy czym zwykle myślałam nie dla mnie. A jednak. Grace ma w sobie uważność, która nie jest sztucznie motywacyjna. Nie robi rewolucji na Insta, tylko robi porządki w pamięci. Jej decyzje są małe, ale konsekwencje duże, bo dotyczą tego, jak patrzy na własne życie. Niby nic, a jednak dostajesz kilka takich zdań, które chcesz zaznaczyć i mieć przy sobie na gorszy dzień.

To nie jest fantasy od smoków i wielkich przepowiedni. To jest mikrofantastyka, taki błysk na powierzchni wody, który sprawia że zastanawiasz się czy to właśnie magia, czy po prostu ta część życia, której jeszcze nie rozumiesz. I to mi bardzo siedzi. Lubię historie, które nie uciekają od codzienności, tylko ją rozświetlają. Tu magia nie pożera człowieka, tylko mu świeci latarką na wybory.

Czy były zgrzyty. Tak. Czasem czułam przestój, jakby rozdział był trochę za długi, a scena mówiła to samo co poprzednia. Kusiło mnie żeby przeskoczyć linijki. Ale za każdym razem język i nastrój przywoływały mnie z powrotem. Haig ma taki sposób tkania obrazów, że zwykłe zdanie potrafi brzmieć jak ciepło słońca na karku. Zero fajerwerków, a jednak jest iskra.

Emocjonalnie to był spokojny lot z kilkoma miękkimi turbulencjami. Bez wielkich łez, ale z wilgą w oku w najmniej spodziewanym momencie. Taki typ książki, którą odkładasz i jeszcze chwilę siedzisz, bo w środku coś się układa. I co najfajniejsze, daje poczucie że na nowy początek nie ma limitu wieku. Brzmi jak banał, a jednak tutaj działa, bo nie jest podane w złotych ramkach, tylko wyciągnięte z drobiazgów.

Komu polecam. Jeśli lubisz ciszę bardziej niż pościg. Jeśli masz ochotę na opowieść, która przychodzi z kubkiem ciepłego napoju i mówi chodź posiedzimy. Jeśli podobała ci się idea drugich szans w Bibliotece o północy, a jednocześnie chcesz czegoś bardziej osadzonego w realu. I nawet jeśli myślisz że bohaterka 70+ to nie twoja bajka, możesz się zdziwić tak jak ja.

Moja ocena to solidne 4,5/5, z opcją na powrót w weekend kiedy w kalendarzu świeci się wolne. Czytać powoli, najlepiej wieczorem, jesienną porą, bez powiadomień. Nie szukać smoków. Szukać siebie.