Najmniej jestem tam gdzie jestem

Historie Polaków, Żydów i Niemców z okresu II wojny światowej często upraszczane są do stereotypowych obrazów, które nie oddają złożoności indywidualnych doświadczeń. Jednak lektura książki "Najmniej jestem, tam gdzie jestem..." ukazuje, jak bardzo te uproszczenia są krzywdzące. Zawiera ona 27 listów i dokumentów, które odkrywają skomplikowane relacje między Polakami, Żydami i Niemcami w ramach jednej rodziny. Wojenne realia dodatkowo wyostrzyły te różnice, pokazując, jak poszczególni członkowie rodziny radzili sobie w tych trudnych czasach.

Listy Zofii z Vorzimmerów Breudstedt, pisane z Warszawy i getta warszawskiego do jej nastoletniej córki Marysi w latach 1939-1942, stanowią cenny przyczynek do historii zagłady polskiej inteligencji o żydowskich korzeniach. Opisują los "Polaków z wyboru", grupy rzadko podkreślanej w kontekście Holokaustu. Przez pryzmat życia tej wielonarodowej rodziny, listy uwidaczniają wpływ totalitarnego systemu wprowadzonego w Niemczech w 1933 roku na życie jednostek.

Zdaniem prof. Tomasza Gąsowskiego, listy Zofii z Vo rzimmerów Breudstedt do Marysi, vpisują się w zbiór istotnych źródeł ukazujących niezłomność ludzkiego ducha w niesprzyjających warunkach. Prof. Henryk Markiewicz w swoim liście do Elżbiety Orman z czerwca 2013 roku określił te teksty jako "prawdziwie przejmujące".