Moje noce z meżczyznami

Krystyna Mazurówna, nieokiełznana artystka, jest postacią, której wyjątkowość trudno opisać jednym słowem. Pozostaje niezapomniana poprzez swoje nieprzewidywalne występy publiczne oraz stroje, które mogą onieśmielić nawet najbardziej nowatorskich projektantów. Jako światowej klasy tancerka, której talent rozsławił ją na arenie międzynarodowej, odnalazła również swoje miejsce w show-biznesie i literaturze, gdzie wciąż tworzy zamieszanie. Jej życie emanuje energią i szumem, jednocześnie fascynując swoich obserwatorów.

Mazurówna, ceniona solistka Teatru Wielkiego, Operetki Warszawskiej oraz Casino de Paris, jest znana z występów u boku takich gwiazd jak Josephine Baker i Witold Gruca. W swojej książce "Moje noce z mężczyznami" opowiada o znaczących dla niej mężczyznach. Ta osobista, pełna przewrotności opowieść ukazuje wpływ różnych męskich postaci - od przyjaciół z dzieciństwa, przez kolegów ze sceny, aż po przypadkowych towarzyszy - na jej wyjątkową ścieżkę życiową. Z niektórymi przeżywała miłość, z innymi ledwie przetrwała noc, ale każdy z tych związków wniósł nowy element do jej życia.

Krystyna urodziła się jako córka profesora Stanisława Mazura, uznanego matematyka, którego dorobek wpisał się w historię lwowskiej szkoły matematycznej. Wykształcona jako tancerka klasyczna, z zamiłowania zwróciła się ku nowoczesnym trendom, łamiąc schematy muzyczne i choreograficzne, przez co stała się znana jako artystka wykraczająca poza konwencjonalne ramy w PRL. Jej kariera artystyczna zdobią liczne nagrody oraz współpraca z takimi baletowymi mistrzami jak Witold Gruca, Stanisław Szymański czy Gerard Wilk.

Emigracja do Paryża w 1968 roku otworzyła przed nią nowe możliwości – tam była gwiazdą w Casino de Paris, występowała z Josephine Baker i stworzyła własny zespół, Ballet Mazurowna. Przez dwie dekady publikuje felietony w nowojorskim "Kurier Plus" i uczestniczy jako jurorka w programie "Tylko taniec. Got to Dance". Ma trójkę dzieci, którzy też związały swoje życie z muzyką i sztuką.

Kiedy George Bernard Shaw pisał, że taniec to najprostsza metoda odnalezienia rytmu życia, mało kto mógłby lepiej zilustrować tę myśl niż Krystyna, która żyje w tempie beztroskiej młodości. Jest zarazem barwną mamą i partnerką życiową, która w pełni wykorzystuje każdy moment na jaskrawe oddanie się pasjom. Jerzy Gruza celnie zauważył, że Krystyna traci swą ironiczną inteligencję jedynie, gdy jest zakochana. Z kolei Katarzyna Lengren zauważa, że twórcze kobiety wybierają mniej wyrazistych mężczyzn, dając im nową, wykreowaną w wyobraźni tożsamość. W ten sposób jej miłosne historie stają się niezapomniane i pełne wdzięku. Oby jej przygody trwały, wzbogacając świat o fascynujące opowieści.